gedichten en spreuken

Het einde van...

Met een huil in de nacht
Verschijnt er een zilveren vacht
Maar dat is niet het enige wat hier is
In deze verdoemde wildernis

Een man met donkere kledij
En een rare hoed
Zoekend naar zijn favoriete lekkernij
Namelijk naar bloed

Achter de man, bewogen er bosjes
En nee, het waren geen kleine vosjes
Waren het maar vosjes dacht hij
Want daar lopen al zoveel van rond in zijn boerderij

Angst doordingt de rare man
Die niets meer verwachtte van hun actieplan
"Ach joh.. Verman je eens!"
"Heb is een keer geen vrees!"

De man kroop naar het geluid
En hij huiverde luid
Een groot beest met een zilveren vacht
En met tanden voor de jacht

En met klauwen waarvan je zou vrezen
Is dit echt iets wat hij zou willen wezen?
De man deed een stap naar achteren
En het monster stond op

Het keek hem aan met ogen vol verdriet
Die hem toch stiekem bespied
De angst kon hij niet meer maskeren
En richtte zich om om te keren

Een grom vormde zich in de mond
Van het angstaanjagende monster dat voor hem stond
Maar een knal denderde er luid
En het monster viel zuid

Een lichte ademhaling was te zien
Bij het monster voor zijn voeten
Hij kon dit niet afzien
Maar het monster moest boeten

Door één vloek en één maan
Was zijn hele leven vergaan
Het monster lag dood op zijn neus
Het einde van de weerwolven heus