Hij kwam bij me in de gedaante van een hond van
Onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp
Hij kwam zo sloom als honden
Eigenlijk niet naast me kunnen lopen
Raakte me met geen haar aan
Keek niet omhoog.
Bij het korenveld zei ik
Ga weg en hij antwoordde niet
Maar liet zijn tanden zien.
Ik zal je nooit verlaten
Bofkont die ik was
Ik nam hem mee naar mijn huis bij de zee
Met water, brood en steekmuggen
Leerde hem koken, schoonmaken, zingen
En nu met de zwaluwen,
Die hij sinds ze terug zijn nazwemt tot achter de zon
Is hij wanneer ze haar klittenvacht buiten hangt
En denkt dat ik niet kijk een man uit dat dorp,
Glad als een rots in zee, ze worden maar niet ouder
JE LEEST
gedichten en spreuken
PoesíaIk heb af en toe inspiratie en dan schrijf ik een gedicht/spreuk. Deze gedichten/spreuken komen hier bijelkaar. Sommige gaan over de verhalen die ik schrijf, andere over hoe ik zelf voel/voelde. Sommige zijn beter dan de ander, dat weet ik, maar ik...
