Değişik

Bölüm 1

Merhaba! Ben Mayıs KARAHAN .Annesi onu terketmiş ve babası annesinin yokluğuna  dayanamayıp  çocuklarını düşünmeden  intihar eden bir ailenin çocuğuyum . Biraz resmi oldu sanki. Annemi hiç görmediğim için onun yokluğunu çekmiyorum.Çünkü onunla hiç sarıklmamış ve hiç konuşmamıştık.Böyleyken olmayan şeylerin yokluğunu nasıl çekebilirim ki? Neyse bu kadar kendimi anlattığım yeter .Bugün çocukluğumdan beri yaşadığım evde geçirdiğim son gün.Evet yetimhanede yaşamıyorum ,çünkü ailem varlıklıymış ve  bana bakıcak dadıarı babam daha önceden hazırlamış. Şimdi ise artık abimin yanına gidiyorum. Lise sona geçicem bu sene . Bu zamana kadar burada yani İzmir'de yaşadım ve okudum . Ama sebebini bilmediğim bi şekilde abim bu sene yanına gelmemi isted . Bende onun özlediğim için hiç itiraz etmedim tabikii.Neyse sanırım artık valizimi toplama vakti. Dolabıma gidip bütün eşyalarımı koydum . Zaten fazla eşyamcda yoktu .Ne kadar paramız olsa da fazla kıyafet sevmezdim .Bavulumu topladım ve abimi aramaya karar verdim. Abimin adı Aras bu arada .ikinci çalışta açtı. 

''Abi ben hazırım .Yarın beni almaya sen mi geliceksin yoksa ben uçaklama geliyim?''

''Sen uçakla gelsen olur mu Mayıs ? Yarın çok yoğunum da .''

Ben de hemen olur dedim.

''Gelirken dikkat et. Uçağa binince mesaj at .İnince de ara seni almaya gelirim zaten.''

''Tamam abi .Merak etme . ''

''Elimde değil miniğim . Neyse toplantıya girmem lazım sonra yine konuşuruz .''

''Tamam abi .Görüşürüz.''

Ve kapattım.Dışarı çıkmayı düşünüyordum .Hava da güzeldi.Çıkmamak için bir debebim yoktu . Bende üstüme salaş şeyler geçirip hemen çıktım . İzmir de fazla arkadaşım yoktu . Bi çevrem vardı ama çoğu benim için tanıdıktı. Kardeşim dediğim insanlar iki sene önce buradan taşınmışlardı. Ama hiç bir zaman iletişimimizi kesmemiştik .Sahilde yarım saat yürüdükten sonra  yorulduğuma karar verdim . Ve bir aralar sahnesine çıktığım kafenin içine girdim . Kafe dediğim de sabah kafe akşam ise bardı . Sinandan bi kahve istedim .Sinan burayı işletiyordu .Aynı zamanda ise benim bi arkadaşımdı . Kahvem geldikten sonra kafe de göz gezdirmeye başladım . Saat ilerledikçe herkes bar moduna geçti.İçeri yeni gelenler ise selam verip gidiyorlardı . Dediğim gibi çevrem genişti.Tanıdık fazlaydı. Bazıları sever ,bazıları ise düşamanım gibi nefret eder. Bi keresinde bu barda kavga çıkarmıştım. Zaten beni tanıyanlar olduğu için adım yayıldı.O gün adım çıktı dokuza inmiyor sekize . Aslında bu biraz iyi oldu .Düşmanlarım ne kadar artsada yanımda olanların kim olduğunu gösterdi.Buradan gideceğimi heerkes artık duyduğu için 

Sinan gelip benden son kez şarkı söylememi istedi . Bende kıyafetlerimin uygun olmayacağını söyledim ve o da bunu kimsenin takmıyacağını söyledi . Ben de ona hak verdim .Ve şuan  sahnedeyim . Cry. Söylediğim şarkıyı gideceğim için bir veda şarkısı gibiydi.Üzülüyor imajı yani .Neyse.

 Sen hiç görmedin
Su vermeye benzedik
Plastik çiçeklere
Hiç görmedin

Sen hiç görmedin
Dans ettik durmadan
Kırık camlar üstünde

Sen öyle sana benzeyen her şey gibi
Erirken avuçlarımda
Ben unutuyorum   

 Hoşça kal
Olacaklar sensiz olsun
Daha durmam boşluklarında ben
Unutuyorum

Sen hiç görmedin
Baştan böyle yazılmış
Yok kimsesi kimsenin
Hiç kimsenin 

Herkes şusıralar hayatımda biri olduğunu düşünüyor.şimdi dah da merklandılar . Ama bilen bilir ben o işlere bir daha biraz zor girerim.

Selam . Bu benim ilk hikayem .Evde sıkıntıdan patlarken aklımdaki düşünceleri birleştirdim ve böyle bir hikaye çıktı. Devamı nasıl olur ben de bilmiyorum...