Fandoms One Shots

Clarke Griffin

Kiedy miałam 10 lat, myślałam, że miłość to coś co każdy znajduje. Myślałam że miłość jest zawsze szczęśliwa i zawsze daje szczęście.

Kiedy miałam 15 lat, bałam się, że nigdy nie znajdę miłości. Byłam już świadoma, że prawdziwa miłość to rzecz bardziej złożona i że nie każdy ją znajduje.

Teraz, miałam 18 lat i swoją prawdziwą miłość straciłam.

Tak wiele się zmieniło od czasu kiedy miałam 15 lat i żyłam szczęśliwa na arce ze swoją rodziną. Zmieniło się wszystko, a szczególnie, zmieniłam się ja.
Od tamtego czasu minęły tylko trzy lata, a zdaje się jakby to była wieczność. Przez ostatnie pół roku zmieniło się najwięcej. Wylądowałam na ziemi, zaznałam nowe przyjaźni i stałam się liderką, Poznałam swoją prawdziwą miłość. Robiłam rzeczy o które do teraz się obwiniam. Stałam się Wanhedą - Komandor Śmierci.

Jak to się stało, że w cztery miesiące moje przezwisko zmieniło się z Księżniczki, na Komandor Śmierci? Jak to się stało, że w kilka miesięcy zabiłam setki ludzi?

Teraz siedziałam z niewielką grupką jeszcze żywych przyjaciół, ubrana w rzeczy Lexy, mając jej duszę w kieszeni, z jej koniem przywiązanym na zewnątrz budynku, a jedyne co czułam to ból. Nie ból fizyczny, lecz emocjonalny. Wspominałam czasy, kiedy w wieku dziesięciu lat myślałam, że miłość jest szczęśliwa i daje szczęście. I wiedziałam jak bardzo wtedy się myliłam.

Obok mnie siedziała Octavia. Wyglądała zupełnie jak ja. Złamana. Ponieważ jedyne co czuje się po śmierci ukochanej osoby, to ból. Ból, którego człowiek próbuje się pozbyć, ale wtedy jest jeszcze gorzej, bo zostaje w nas pustka. Pustka, która jest dziurą po utraconej miłości. Pustka, którą po utracie miłości, może zastąpić tylko ból.

Po chwili patrzenia na młodszą przyjaciółkę, która była dla mnie bardziej jak siostra, wyciągnęłam rękę w jej stronę i przyciągnęłam ją do siebie, tak że opierała się na mnie wtulona w moje ciało. To był ten moment w którym obie pękłyśmy, a z naszych oczu kaskadami polały się łzy.

I tak, po tak krótkim czasie od zaznania prawdziwej miłości, jedyną miłością jaka nam pozostała, była ta rodzinna między sobą. Między dwoma złamanymi siostrami.