Kapının içinden geçtim.Heryer mavi ve pembe neonlarla kaplı karanlık bir yerdi.Bir baktım kapı kaybolmuş.Korkmaya başladım yürüdüm yürüdüm.Bir ev gördüm.Kapıyı açıp içeri gireyim dedim ama kilitliydi.Kapıyı çaldım.Biri kilidi açtı ve hızlıca eri aldı beni.Almasıyla kızması bir oldu.Bu babamdı.
Babam:Beni dışarıdan kurtarabilirdin.Şimdi oyunu bitirmemiz lazım.
Ben:Ne oyunu?
Babam:Bu makineyi oyun olarak proglamladım.Oyunu kazanırsan buradan çıkarız.
Ben:Bu oyun nasıl bir şey?
Babam:İlerde bir stadyum var.Oraya girip adını yazdırıcaksın sana bir kıyafet verecekler.Onu giyip insanlarla savaşıp öldürmen lazım. Ölürsen gerçektedde ölürsün.
Ben:Burada insanlar mı var? Ben hiç görmedim.
Babam:Hadi yolun açık olsun.
Dışarı çıktım yürüdüm yürüdüm ve stadyuma vardım. İsmimi yazdırınca babamın dediği gibi bir kıyafet verdiler . Korkuyordum ölürüm diye. Herkes bir silah ve bir kalkan seçiyorsunuz. Ben silahımla kalkanımı seçtim. Ama kalkanım herkezinkinden farklıydı.Bende içimden “farklıysa oyunda görürüz” dedim.
