Endlessly

2

Aldama High

My first day on my new school. Hindi maikakaila na this school is really big and majority of the students here are rich. Of course what do you expect from one of the most prestigious schools in the Philippines right? Kumbaga ka level niya ang Big Four schools like Ateneo, La Salle, UST and kapag sa academics naman like UP ay Nag e-excell din ang school. Nakapasok lang naman ako dito because I passed the scholarship exam.

Naglalakad lamang ako nang tahimik at pamunimuni habang tinatahak ang daan sa hallway. I am looking for my room which is room 09 A and napagtanto ko na iisa lang pala ng building ang education at engineering. Bale may anim na palapag ang building. Ang mga 1st year to 3rd year students ay nasa ikaapat hanggang ikaanim palapag habang ang 3rd and 4th year naman ay nasa una hanggang ikatlong palapag. Ang mga 5th year engineering students naman ay nasa first floor din.

Mabuti naman at hindi na ako mahihirapan pang umakyat at baka atakihin pa ako sa puso sa sobrang pagod. Konsiderasyon na rin sa mga nakakatanda.

Truth to be told ay na i-imagine ko na hindi magiging madali ang buhay ko sa school na'to. Bakit? Una, magiging subject of bullying ako dito kasi hindi ako kasingyaman nila. Pangalawa, magiging loner ako dito. Pangatlo, balikan ang una at pangalawang dahilan. Cliché diba? Eh sa mabuti ng handa ka. Ganyan na man sa buhay dapat maging handa ka kung ayaw mong sa huli ikaw ang kawawa.

Finally nakita ko na rin ang room ko. Well pumasok na ako at mukhang ako pa lang ang nandito. Akala ko first day dapat marami ang early bird oh well akala lang pala.

So I decided to take a nap kasi wala naman akong gagawin nang biglang may kumalabit sa likod ko. I turned my back and I just saw a goddess.

Yes. Dyosa nga. Mapili ako sa mga taong kinocompliment ko at nalampasan ng babaeng ito ang standard ko ng mga magaganda.

"Hi! I think bago ka dito kasi ngayon lang kita nakita eh." She said while smiling. Ganda niya talaga.

She's beautiful and faded like an old opera tune, played upon a harpsichord.

"Ah yes. New student ako." Hindi ako makatingin sa kanya kasi na co-conscious ako. Hay.

Ako? I'm also beautiful.

A beautiful disaster.

"By the way, I am Erisse Martina Aldama. 23 years of age and a future teacher like you. Ikaw?"

"Aldama? Ka ano-ano mo ang may ari ng school na 'to?" Tanong ko sa kanya.

"Well Remus Mikael Aldama Sr. who's the founder of this school is my grandfather. Obviously I'm his granddaughter. So ikaw naman introduce yourself and it's nice to meet you by the way."

"I'm Artha Isabella Villarama, 23 from Iloilo. Nice to meet you also."

"Wow so you're from Iloilo? Well nakapag bakasyon na rin kami doon ng family ko and it is really a great place. I miss Iloilo so bad and sana makavisit ako again soon and I hope samahan mo ko. Haha."

Sana nga dumating pa ang panahon na makabalik ako doon.

"So bakit ka nga pala lumuwas dito?" She asked.

"Uh personal reasons." I answered.

She nodded and mouthed "okay, I understand."

"So Tina, how do you live your life? I bet wala ka ng pinoproblema sa buhay given that you almost have everything." Sabi ko sa kanya and parang nagulat siya nang tinawag ko siyang Tina.

"Alam mo ba, first time na may tumawag sa akin na Tina and I like it. Kasi lahat ng mga nakakilala sa'kin ay Erisse ang tawag and my family calls me Martina. At mali ka ng sinabi na wala akong pinoproblema sa buhay. Lahat naman ng tao may problema ah regardless of your financial standing. Hindi lahat ng problema sa buhay ay matutumbasan ng pera, Bella. Wait should I call you Bella?"

Siguradong may pinagdadaanan din itong si Tina. Tama naman siya eh. Money is not always the solution. Sa buhay iisa lang naman ang kakailanganin mong armas para mabuhay.

Pag-asa

Kasi habang may buhay, may pag-asa.

Pero bakit ako unti-unti nang nawawalan ng pag-asa?

Kung sa kanila hindi pera ang solusyon, sa akin isa lang naman ang pera sa kakailanganin ko para mabuhay ng matagal.

"Of course. Bella naman ang tawag ng lahat sa akin. My family calls me Isa or Isay." Sagot ko sa kanya.

We continued talking random things about ourselves and napag-alaman kong may kapatid siya which is a 5th year engineering student. Sabi niya nagrerebelde ang kuya niya sa kanilang pamilya at yun ang problemang tinutukoy niya na hindi matutumbasan ng pera at yaman.

Na cu-curious ako. Ano kaya 'yon? Nakakahiya naman kung itatanong ko eh kakakilala pa lang namin baka sabihan pa akong chismosa.

Maybe someday, malalaman ko din.

Dumadami na ang mga classmates namin at lahat sila nakatingin samin ni Tina.

"Mababait ba mga classmates natin?" Tanong ko sa kanya.

"Yes. Really. Kung iniisip mo na aapihin ka nila eh huwag kang mag-alala. Majority of the students here have breeding." Sagot niya na ikinagaan naman ng loob ko.

Finally dumating na rin ang professor namin at magkatabi na kami ni Tina sa pinakalikod malapit sa window.

"So Bella, friends?" Tanong niya sabay lahad ng kamay niya sa akin.

"Okay, friends."

And we both shake our hands.

Every now and then
We find a special friend
Who never lets us down
Who understands it all
Reaches out each time you fall
You're the best friend that I've found
I know you can't stay
A part of you will never ever go away
Your heart will stay
I'll make a wish for you
And hope it will come true
That life would just be kind
To such a gentle mind
If you lose your way
Think back on yesterday
Remember me this way
Remember me this way
I don't need eyes to see
The love you bring to me
No matter where I go
And I know that you'll be there
Forever more a part of me, you're everywhere
I'll always care
And I'll be right behind your shoulder watching you
I'll be...

Wala na palang kuwenta ang pangalawang dahilan ng iniimagine kong kalbaryo ko dito sa school kasi mayroon na akong kaibigan.

At masakit isipin na sa huli

Ay iiwan ko siya.