I don't wanna lose you

1.

De zon scheen fel in de rug van Marcey terwijl ze haar fiets van het schoolplein haalde. Ondanks dat het pas net lente was, liep het merendeel al in korte broeken. Ook Marcey had haar zomerkleding tevoorschijn gehaald. Met een kleine glimlach op haar gezicht fietste ze het paadje af. Marcey neuriede mee met de muziek; million words van The Vamps. Het was een heerlijk liedje, vond ze. De toetsweek zat er eindelijk op na haar laatste CP biologie, dus nu kon ze eindelijk genieten van het vrije weekend. Vlak voordat ze de spoorwegovergang passeerde sprongen de lichten op rood. Marcey slaakte een zucht en remde af. Om haar heen begon een grotere groep fietsers en auto's te verzamelen. Over de weg reden veel scholieren nu de school uit was en iedereen naar huis ging, dus als er een trein kwam stond het er altijd vol met leerlingen. Marcey legde haar armen over het stuur en keek zwijgend naar de rode lichten die in een vlot tempo van rood naar niks en weer naar rood vlogen. Op de achtergrond van haar muziek hoorde ze het geluid dat aangaf dat de bomen dicht waren en er een trein aan kwam. 'Hey' klonk ineens een stem. Verschrikt zette Marcey haar muziek zacht en ze keek op; recht in de ogen van Stijn, een klasgenoot. 'Hoi' zei ze terug. Toen de trein voorbij suisde keek Marcey daar heen, het was een machtig ding waar Marcey altijd al bewondering voor had gehad. Kort nadat de trein weer weg was, gingen de bomen open en stopte de lichten met knipperen. Marcey sprong direct op haar fiets en maakte vaart, om boven de mensenmassa uit te fietsen. Enkel was brommers haalde haar in, maar verder lag ze netjes voor de groep zodat ze geen last had van anderen. Stijn was nergens meer te bekennen.

Thuis plofte Marcey op de bank. Ze startte haar laptop op en zette weer muziek aan. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de klanken. De stress van alle toetsen was weg, maar ze had dit weekend nodig om goed te ontspannen. Met een kleine glimlach had ze die middag lang op de bank gelegen, tot haar moeder kwam zeggen dat ze eens in actie moest komen. 'Ja mam, zo..' mompelde Marcey geïrriteerd, en ze bleef liggen. 'Voor het eten is je bureau schoon!' waarschuwde de moeder van Marcey. Marcey drukte op de spatiebalk van haar laptop, waardoor de muziek stopte. Ze rekte zich even uit en stond op, op weg naar haar kamer.