The Unspoken Promise

1

It was Saturday morning and it was such a good day na mamasyal siya ngayon, sakay ang kanyang bisikleta. He feels the excitement nang maisip niyang dumalaw sa kaibigan. Naghihintay talaga siyang matapos ang weekdays. At sa araw ng sabado, talagang pupunta talaga siya doon. He’s not going to fail to make it there to have some time to spend with his friend.

Mabilis niyang pinasikad ang  kanyang bisikleta para mapaaga ang kanyang pagdating dun.

He was thankful to have his bike to make it there, dahil malayo- layo rin ang kanyang pupuntahang bahay.

To make it there, dadaan pa siya ng ilang kilometro na puro mga punong kahoy ang nasa paligid at rocky ang daan. May pagka isolated kasi ang lugar na iyon at medyo malayo sa syudad, which is mas pabor naman sa kanya.

He loves nature and he always love to be alone kung gugustuhin niya. Mapayapa at maaliwas ang paligid, and he was at his peace of mind.

Malalaman niyang malapit na siya sa bahay nang maamoy na niya ang mabangong bulaklak ng rosas. Dahil sa dami nitong itinanim, maamoy mo na talaga kahit may kalayuan.

May mga ngiting gumuhit sa gilid ng kanyang mga labi nang matanaw na niya ang semi-concrete na two-storey house.

Mula sa loob ng bahay, abala siyang nagluluto kasabay ng paghahanda ng sangkap sa pagawa ng cake. Kailangan niyang agahan niya ang pagluluto ng iba pang pagkain na ihanda niya mamaya para wala na gaanong aabalahin.

“Hmmm...” scanning along from the cookbook niya, napag-isipan niyang magluto ng pagkain na hindi pa niya nailuto.

“Ano ba ang mas maganda at masarap?” tila nagdadalawang-isip siya sa dalawang recipe na nakita niya sa cookbook. Both looks so delicious kasi.

At bago man niya maisipan kung ano ang pipiliin niya, tumunog ang doorbell.

Kumunot ang noo niya.

“It was still seven,” bulong niya sa sarili, “mamaya pa naman dapat sila, ah.” Pagtataka nito.

As the door open, bumungad sa kanya ang mga mapupulang rosas.

Once she saw that, natatawa na lamang siya. Dahil alam niyang sino ang dumating.

“Hay naku, Aidan. Ang aga mong nanira ng mga bulaklak ha.”

He show himself nang ibaba niya ang isang punpon ng rosas at ibinigay sa kaibigan. Aidan was wearing his favorite red shirt na nagpapatikad sa maputi niyang kutis, with his khaki pants and half-stripe shoes nito. It looks great on him.

“Sanne naman, hindi ko naman sinisira ang mga bulaklak noh!” agad na sabi nito. He was smiling in a very charming way.

She shook her head, and said, “para ka talagang bata, pasok ka nga muna.” She stepped away from the doorway para makapasok ang bagong dating na kaibigan.

“Hello, sinong bata ang sinasabi mo, ako bata? Hindi nga.” Saway ni Aidan.

Napailing lang ang babae sa mga sinasabi nito.

“ Ang aga mo ata napasyal dito,ha, bata.” Her smile was mocking. Sinabi niya iyon nang nasa sala na sila.

“Ayaw mo bang may kasama kang bata dito? Naalala ko kasi na may matanda dito na nag-iisa, kaya nag-alala ako. Baka ano na ang nangyari.” Sabay nito ng malakas na pagtawa.

Sumabay na rin ang dalaga sa kanyang pagtawa.

“Hoy, sinong matanda? ‘tong batang ‘to. Diyan ka na nga muna.” Sabi niya.

Hindi naman makaila na they were so fond with eachother. They weren’t bestfriends or lovers, but they were so close as friends.

Sanne can’t say he’s her bestfriend dahil may bestfriend siya na magagalit pag mayroon pa daw isa. The same with Aidan.