Ako si lalaine. 1st yr college one of the mean girl in town. The heart breaker. The Popular. The evil the boss. Ayan lahat na ata ng negative na pwedeng itawag. Tinatawag nila sakin.. oo totoo naman yun. Totoo lahat yun. Pero hindi nila ako kilala. Hindi nila kilala kung sino ako. Kung anon gang pinag daanan at pinag dadaanan ko.
Well yes I can get what I want, but not the complete family that I need, that I want! Yes, broken family kami. My dad left us. I was just 4 years old non. Kaya hindi ko alam ang dahilan. Hindi kami open sa bahay at di naming napag uusapan ang kahit ano. Di masaya sa bahay namin. Lagi na lang ako napapraning sa bahay kaya mas gusto ko sumama sa friends ko. Gimik lng ng gimik. Yes I know I’m too young for that. Pero dun ko lang nararamdaman na buhay pa ako. Na kaya ko pa tumawa. At kaya kong makuha at gawin lahat ng gusto ko.
Night out with some friends. I saw a familiar face. I don’t know kung saan ko siya nakita but all I know is. Nakita ko na siya hindi ko lang maalala kung saan at kalian. Lumapit siya saakin. Isang lalaki. Naalala ko siya. Na naaalala ko ang mukang yan. Ang mukang yan hinding hindi ko yan makakalimutan.
“Hi” sabi ng lalaking lumapit saakin.
“I know you” sagot ko
“I know. Kaya nga ako lumapit sayo eh. Lasing ka na ata. At di mo na ako masiyado maalala, alam kong hinding hindi mo makakalimutan ang muka ko” sagot niya.
“well, I think you we’re not that special. Para marecognize kita agad. At sa dami ng nag kakagusto at nanliligaw sakin kaya di na kita maalala. What’s your name?” sagot ko na nag mamadilta
“I’m kim.” Sabay tingin ng nakakaloko saakin.
I still remember his face. Yung sakit nandun pa din. Parang kahapon lang.
