Kırık Taçlı Kraliçe

yokluğunda.

Çok sevdiğim babam artık yoktu. Bu dünyaya gözlerini kapatmıştı bana ve tüm insanlığa son sözlerini söyleyip gözlerimin önünde ruhunun bedeninden çıkıp gidişini izlememe izin vermişti. Lanet olsun. Ben hayata karşı nasıl savaşacaktım. Tüm zorluklara rağmen nasıl yaşamama devam edebilirdim ki. Ama babam her zaman tüm zorluklara karşı direnmek zorunda olduğumuzu öğretmişti ve benim de bu şekilde davranmamı isterdi. Benim hayatta sahip olduğum tek şeydi babam. TEK ŞEY. Diğer çocuklar için ne ifade eder bilmiyorum ama benim için baba kavramı hayat demekti. Ve o artık yoktu, hayatım artık yoktu. Annem benim için ölmüştü. Sırf benim yaşamam için kendi hayatından, canından, ailesinden, hayat arkadaşından, işinden kısacası sahip olduğu herşeyden vazgeçmişti. Bu ne kadar büyük sevgi ki hiç görmediği, kokusunu ciğerlerinde hissetmediği bi bebek için hayatından vazgeçti. Ben böyle bir fedakarlığı yapabilir miydim bilmiyorum. Annemi doğduğum gün kaybetmiştim. Hayata bir sıfır geride başladım. Çok değil 17 yıldır yaşıyorum ve bu yaşıma kadar hep yarım hep eksik hep gedikli büyüdüm. Tek destekçim babamdı. Bundan sonra tek bildiğim hayatta kalmaktı. Yalnızdım ve bunu başarabilir miyim bilmiyordum babam öleli yalnızca iki ay olmuştu ve ben halamda kalıyordum. Babamın gözlerimin önünde o arabaya çarpışından, cenaze töreninden, insanların teker teker "başın sağolsun" demelerinden yalnızca iki ay geçmişti. Bundan sonra güçlü olup hayatın beni bi' hortum gibi içine çekmesine izin vermeyecektim..