Op reis met z'n beste vriend

Hoofdstuk 3. Jolijn

Mijn mond valt open als ik kijk naar hoe het moment dat Toby zijn team naar het kampioenschap zou schoppen, verandert in het moment waarop hij kermend van de pijn door zijn been zakt en op de grond valt.

Holy fuck. Wat is daar zojuist gebeurd? Heeft die idioot van het andere team hem geraakt?

Nog voor ik het door heb, rennen mijn benen het veld al op. Ik negeer de schreeuwende stemmen die roepen dat ik achter de zijlijn moet blijven, omdat de wedstrijd nog steeds bezig is. Wat achterlijk! Alsof de wedstrijd door zou gaan zonder Toby!

'Toby! Toby!' schreeuw ik en ik kniel bij hem neer. Zijn ogen zijn gesloten. Ik pak zijn hoofd met mijn handen en schud zachtjes, terwijl ik kijk naar zijn been, de schade inschattend. Zijn knie is dik en hij reageert niet op mijn schudden. Nog één keer schreeuw ik zijn naam en eindelijk opent hij langzaam zijn ogen. Een man trekt me omhoog en gebiedt me terug te gaan naar de tribune, zij zouden alles afhandelen. Ik protesteer, want Toby is mijn vriend en hij heeft mij nodig, niet deze vent. Toby kijkt verward om zich heen en draait zijn lichaam om mij aan te kijken. Direct wordt hij herinnerd aan de pijn in zijn knie en hij schreeuwt het uit. Een brancard wordt het veld op gerend en een paar mannen bekijken zijn been, overleggen en tillen hem erop. Terwijl Toby naar het clubhuis wordt gebracht, wordt er gefloten en de wedstrijd gaat door. Er komt een vervanger voor Toby in het veld, maar ik kijk niet meer naar de wedstrijd. Het interesseert me niet meer. Samen met Toby's ouders en zijn zusje wachten we aan de zijkant van de tribune op nieuws.
Na een tijdje komt er een man op ons af die ons vraagt mee te lopen. In het clubhuis ligt Toby met tranen in zijn ogen nog op de brancard.
'Er is een ambulance onderweg,' vertelt de man ons. 'Wat is er aan de hand?' vraagt zijn moeder. 'De kruisbanden in zijn knie zijn gescheurd. Hij moet naar het ziekenhuis om geopereerd te worden.'
'M-maar,' begin ik, 'hoe lang mag Toby dan niet voetballen?' Ik weet het antwoord al. In mijn opleiding heb ik een hoop dingen geleerd en ook dit kwam aan bod. Ik wil het antwoord alleen niet weten.
'Ligt eraan. Als hij geluk heeft kan hij misschien met een jaar weer een balletje trappen, maar op professioneel niveau is een droom die hij waarschijnlijk zal moeten laten varen. Helemaal als hij dus geen geluk heeft.'

Ik sluit mijn ogen en rouw in stilte om Toby's droom. Hij was zo goed bezig. Hij was onderweg naar de top en nog voor hij die kan bereiken gaat het allemaal mis. Ik kijk naar Toby, die het wrede nieuws blijkbaar al heeft gehoord. Hij staart me aan zonder uitdrukking, zijn mond strak en zijn ogen leeg.

Als de ambulance aankomt, lopen we met de brancard mee. We komen langs het veld en ik hoor gejuich van het tegenteam. De Valken hebben verloren. Ze zijn geen kampioen.
Dat ook nog.
Toby let niet eens meer op het veld. Hij wordt de ambulance ingereden en zegt geen enkel woord. Ook niet als zijn ouders vragen of ze iets moeten meenemen naar het ziekenhuis of als de ambulancemedewerker vraagt of hij zo goed ligt. Hij staart en staart en staart.

En staart.

***

De dag erna ben ik in het huis van Toby's ouders, want vandaag komt Toby thuis van het ziekenhuis. Hij zal alleen niet naar zijn appartement gaan, maar dus bij zijn ouders in huis, zodat ze goed voor hem kunnen zorgen. Zijn ouders zijn hem nu uit het ziekenhuis halen en ik leg hier vast wat dingen klaar voor als hij komt.

De bel gaat en ik ren naar de deur.
Het is niet Toby, het is Finn.
'Oh, hey,' zegt hij.
'Hé,' zeg ik.
'Toby sms'te dat hij naar huis kwam vandaag en vroeg of ik langs wilde komen.'
'Oh,' zeg ik, 'ja, tuurlijk. Kom binnen!'

Finn hangt zijn jas op en schopt zijn schoenen uit.
Hij gaat op de bank zitten en kijkt me aan. 'Ik was gisteren nog even langsgegaan. Toen ik het hoorde ben ik direct naar het ziekenhuis gegaan. Jij was al naar huis, maar zijn ouders hebben verteld wat er is gebeurd. Ongelofelijk.'
'Ja,' stem ik in, 'ik had beloofd mijn opa naar de bingo te brengen, dus ik moest weg, maar dat was ook wel prima, want hij zou toch snel geopereerd worden. Maar inderdaad, het is ongelofelijk... Het gebeurde zo snel.' In mijn hoofd speelt het hele tafereel zich opnieuw af.
Finn legt een arm op mijn schouder. 'Hey,' zegt hij. 'Gaat het?'
Een spottende glimlach vormt zich op mijn gezicht. 'Dat vraag je aan mij? Mijn kruisbanden zijn nog heel hoor.'
'Gelukkig wel, maar je weet wat ik bedoel.'
Ik knik. 'Ja, het gaat wel. Ik vind het vooral sneu voor hem, maar ik ben niet meer zo aan het piekeren als gisteren. Het zal wel fijn zijn als hij weer thuis is vandaag. Hopelijk kan zijn herstel dan snel beginnen.'
Finn knikt. 'Ja, al denk ik dat de vakantie er niet meer inzit.'