PSİKOPAT BULİMİK

HASTALİGİN İLK AYLARİ

Tanrım!

Hayat çok acımasız çok can yakıcı ... buna rağmen yaşamamız güçlü kalmamız gerekiyor fazla zor çok zor ... Birton Şerefsiz insanla aynı dünyada yaşamak? bu dünya için fazlasıyla zor ...

Herneyse bir sabah uyandım :

Odamın Merdivenlerini yavaşca asagı indim Günaydın diye tatlı bir sesle seslendim ev halkına . Ama kimse cevap vermedi Neden bilmiyorum ama susmayı tercih ettiler . uzun süredir böyleler gerçi bulimia hastalıgımı öğrendikleri günden beri diyeyim . her neyse bulimia hastalığı kısa süreli nöbetler unutkanlıklar psikopatlıklar yaşatıyordu bana ama beni hiç kırmayan dostlarım sözlerimi ikileyemen ailem vardi benim birde her zerresine her rengine sarısına Lacivertine gözümü yummadan canımı verebileceğim kocaman camiam ... Fenerbahçem vardı benim! Fanatik bi kızdım babam beni erkek gibi büyütmüştü erkek kardeşim olmadıgı için beni boyle yetiştirdi heralde evin en küçüğüydüm daha onların miniğiydim ablam benden minik diye bahsederdi cogu zaman bana bu sekilde seslenirdi herneyse mutfağa yöneldim kahvaltı yapmak için dolaptan birşeyler çıkarttım bitki çaylarımı hazırladım  tam sofraya oturdumki farkettim evde ekmek yoktu hemen altıma bir eşofman geçirdim siyah kalın hırkamı üzerime çektikten sonra telefonumu sağ cebime koydum çekmeceye yönelip cüzdanımı aldım kapıya yönelip anahtarıda aldıktan sonra bakkala doğru yola çıktım az aşağıdaki bakkala girip bir ekmek aldım hızlı adımlarla eve dönüyordum ki arkamdan bir ses duydum

- Günaydın abla diyordu ses bu Keremin sesiydi Keremi uzun yıllardır tanırım aynı sokakta oturuyoruz hatrı çoktur bende

-Günaydın canim! dedikten sonra ufak bir gülücük atıp eve doğru yol aldım tekrar hızla merdivenleri çıktım anahtarla ufak bi hareketle kapıyı açıp mutfağa yöneldim masaya oturup bir hız yemeğimi yedim Saat 09:26'ydı yandıııım! Sabah onda fitness'e yetişmem gerekiyordu kahvaltıdan sonra yediklerimi toplamadan çıktım mutfaktan anneme acelem olduğunu mutfağı toplayamadığımı söyleyip ondan toparlamasını rica ettim canım annem tabi beni kırarmı itirazsız hallederim ben dedi odama doğru basamakları çıkarken birden gözümün önüne siyah bir perde indi merdivene oturup 1-2 saniye bekledikten sonra yaağa kalkıp çıktım üzerime pembe salaş -shirt'ümü altımaysa siyah taytımı çekip Boy aynama yöneldim .

elimi makyaj çantama atıp eyeliner'imi çıkardım tekrar dönüp çekmecedende yüz kremimi aldım aynanın önüne geçip kremi hafifçe elime sıktım tam yanagıma surecekken yüzümü gördüm.  TANRIMM! rezalet haldeydı suratım göz altlarım morarmıştı resmen gözlerim çökmüştü hemen makyaj çantamdan kapatıcımı aldım ve yüzüme yaydım daha sonra tam bir makyajla rezaletimi örttüm uzanıp kırmızı koltugumun üzerinden siyah tokamı aldım ve saçlarımı at kuyruğu yaptım dolaptan çıkardığım ayakkabılarımı ayağıma  geçirdim çantamıda aldıktan sonra ipeği aradım hadi ben  hazırım çıkıyorum bes dakıkaya orda olurum sende çık artık dedikten sonra merdivenlerimi indim anne ve babama hoşçakalııın! ben çıkıyorum dedim sessizliği sürdürdüler evden cıkıp Arabamıza binecektimki anahtarı unutmusdum zile basıp babamdan anahtarı rica ettim anahtarı sepete koyup saldı siyah spor arabamıza yoneldım babamın arabasına yani herneyse fitness salonunun garajına arabayı park edip asansore bindim yukarı cıktım ipek coktan gelmısdı herneyse içeri girdik hocamızı bekliyoruz 5-10 dakikaya Hocamız Cem bey geldi Tam spora baslayacaktık ki hoca beni yanına çağırdı benimle konuşacak özel birşeyi varmış dışarı çıktık ilk başta üzülmemi istemediğini söyledi daha sonra bulimia hastalıgımın benı agırlaştirdiğini ve artık spor yapamayacağımı ve kendimi yormamın bana zarar vereceğini söyledi Tanrım ! bu çok kötüydü sinirlerim yerinde en az 3 takla attı daha sonra ona yonelip bir tokat attım en sertinden ve sonra orayı terkettim asansörden inip arabama yöneldim son hızda sürüyordum sahile ulaşmıştım sonunda 5 dakika sonra en nefret ettiğim iğrendiğim insan ortama girdi itici sesi bana merhaba dedi başımdan gitmesini istedim dinlemedi ona lanet olası bi pislik oldğunu iğrenç bi insan oldugunu ve onunla aynı dunyada yaşadıgımdan dolayı dunyadan tiksindiğimi söyleyip bir kaç yumruklada işi hallettikten sonra orayıda terkettim evime gittim en hızlı biçimde odama geçip ne var ne yok kırdım herşeyi yaktım! yıktım ... sonra bir an durdum lanet olsun bunları neden yapıyorum diye kendime sordum ve cevap alamadım benden beynimden... oturup ağladım kafamda çınlayan bir ses vardı ve bunları neden yaptığımı unutmuştum annemle babam yukarı çıkıp sadece baktılar kısa bir bakışma sadece bu bir açıklama yapılmadı yani bana gece laptobumu alıp odamın balkonuna çıktım ufak salıncağıma oturup bulimia hakkında kısa araştırmalar yaptığımda yavaş yavaş saçlarımın azalacağını ve unutkanlıkların yola çıkacagını ogrendım hızlı adımlarla mevismlik ince montumu üstüme geçirip çıkıverdim geceliklerimle arabaya yoneldım bi hız beyzama gittim kaldığı otelin lobısınde onu beklerken soğuk birşeyler içtim beyza ailesiyle kavga etmişti oyuzden bir süredir burada kafa dinliyordu  beyza siyah kısa şortu ve salaş mor t-shirt'ü ile hızla merdivenden inerken sarı dalgalı sacları havalanıyordu yanıma geldi onu bi hışım kolundan tutup arabama çektim beraber sahilde oturup denizi seyrederken omuzuna yaslanıp ağlamaya başladım ve olanlardan haberdar ettim onu beraber saatlerce ağladık gece 02:45 gibi onu otele bıraktım bende Bodrumdaki yazlıgımıza yol aldım sabah bodrum muğlada güzel bir kahvaltı yaptım hesabı ödeyip çıktım ki. çıkmaz olaydım ... arabamın yerini unutmuştum of tanrım neden ben? dedim . oturup biraz bekledikten sonra hatırladım yada öyle sandım siyah spor arabaya yaklaşıp kapısını zorladım ki kafedeki adam yanıma yonelip hanfendi napıyosunuz arabama diyerek beni uzaklaştırdım bu seferde karıştırmıştım çok özür dilediğimi söyledikten sonra kendi arabamı sonunda buldum yazlığıma girip bikinlerimi giydim havuza girmek için aşşağı indim evimizin bahçesindeki havuza attım kendimi 30-40 dakika yüzdükten sonra havuzdan çıkıp güneşlenmeye başladım .  Geldiğim yer fazlasıyla huzurluydu çok ama yinede mutlu değildim çünkü bir kaç ay sonra adımı  yaşımı soyadımı kim olduğumu unutacaktım ve fazla sürmeden bir kliniğe kapatılacak 1-2 yıl kalmadanda ölecektim sanırım kurtulma ihtimalimde vardı ama hiç sanmıyordum . derken hazırlanıp istanbula döndüm annemin huzurlu evinde vakit geçiriyordumgünler boyle gectı. çok boş bi şekilde geçti arada sırada beyzayla ve keremle gçrüşüyor arada sinem ve Anıllarla gezmeye gidiyorduk ve sanırım korktuğum günler yola çıkmış hızla bana yaklaşıyordu ! hızla çok hızla!