KARANLIĞIMIN IŞIĞI

1. BÖLÜM

Karanlığın beni bulmasıyla derin bir boşluğa düşüyordum, o kadar derin ki sonu hiç gelmeyen bir boşluk.

~

Uyandığımda yanımda babam vardı ve karşı koltukta uyuyordu. En son neler olmuştu ? Hatırladığım son şey karanlıktı. Kendimi toparlayıp etrafa baktım hastanedeydik sanırım bir kaza yapmıştık.

-Baba ?

Babam gözünü açtığı gibi koşarak yanıma geldi. Elimi tuttu ağlıyordu, neler olduğunu anlamaya çalışan gözlerle babama baktım.

-Öykü sen bekle doktoru çağırayım.

Babamın elini sıkıca tuttum. Yolunda gitmeyen birşeyler vardı, elbette bunu öğrenecektim.

-Baba, annem ?

Ardından sessizlik ve babamın hıçkırıkları.

-Annen.. Kurtaramadım onu Öykü..

-Nee Ne oldu anneme beni ona götür!

Annem biricik annem ölmüşmüydü ? Bana bunu yapamazdı bırakıp gidemezdi, o güçlü biriydi.

Tüm hastanenin duyabileceği şekilde çığlıklar atarak yerimden kalktım tam kapının ordayken gözlerim karardi ardından kolumda bir sertlik hissettim ve karanĺık yine beni içine hapsetmişti.

~■~●~○~□

3 AY SONRA

Okula gitmek için hazırlanıyordum bu lisedeki son senemin ilk günüydü. Artık tatil bitmişti. Kapıdan çıkarken gözyaşlarıma engel olamadım. Annem hep beni öperek okula yollardı.İçimde öyle bir sızı vardıki..

Ardından gözyaşlarımı silerek okula gittim. Arkadaşlarımı çok özlemiştim koşarak yanlarına gittim hepsine sarıldım ve öptüm. Gözlerindeki üzüntüyü görebiliyordum.

Ardından Ezgi

-Öykü geçmiş olsun biz çok üzgünüz.

Dediğinde gözümden akan yaşa engel olamadım. Sınıfımıza doğru yürümeye başladık.

Sınıfta ben Ezgiyle oturuyordum ve önümüzde  Mete ile Doğa vardı. En yakın arķadaşlarım onlardı. Son sene olduğu için bu yıl sadece haftanın iki günü okula gidip 3 gün staj görecektik. Sağlık lisesinde okuyordum ve derslerimde gayet iyiydim. Son derste zil çalınca eve gitmek için otobüsün yolunu tuttum. Sıcaktan bunalmıs bir halde eve geldim kapıyı açtım ve içeri geçtim ardından babamın sesini duydum içeride bir kadın vardı ve yanyana oturuyorlardı. Babam beni görünce telaşla ayağa kalktı.

-Kızım hoşgeldin dedi

-Baba kim bu ?

Sinirlenmiştim.

-Kızım bak annen olmadan ikimizde yapamayız, ben bir hafta sonra Sinem ablanla evlenicem bak sakın üzülme gel otur konuşalım. derken elini omzuma koydu.

Öyle bir sinirlenmiştimki yerimde zor duruyordum ardından bağırarak;

-Böyle bir şeyi nasıl yaparsın, hemde bana sormadan baba ! Ne yani benden ona anne dememi onu annemin yerine koymamami mi istiyorsun ? Saçmaĺık bu ! diyerek hemen odama koştum ağlamama engel olamadım ve odama girip kapıyı kilitledim daha sonra hıçkırıklarımla boğuşurken babamın sesini duydum.

-Öykü şu kapıyı hemen aç ! Oraya gelirsem çok kötü olacak !

Korktum ve kapıyı açtım kapıyı açmamla bana tokat atması bir oldu kendimi yerde buldum. Babam bana daha önce hiç tokat atmamıştı. Daha sonra kendimi toparlayıp:

-Al o sürtüğü evinizde birlikte yaşarsınız, çünķü artık ben yokum !