Chapter 2
Carpe Diem
"WAAAAZZZUUUUPPPPP MGA PIPOL!!!"
Eto nanaman ung group chat ng Friend Group namen. Here's Zayna with here signature line that she's been saying every morning. Minsan annoying, pero minsan nakakatuwa din kasi she always looks out for us and tinatanong kung kamusta kami. I like having her as my friend. after all, classmates kami since grade 1.
"Wazaapppp" Sabi ko
"Aga mo namannnn, bago yan ahhhh. Tulog pa ata sila lahatttt. Sasama ka ba mamaya?"
"San nga ulit tayo pupunta?"
"Kukuha bookssss tapos maglulunchhhh"
Finally!! Makakalabas din ng bahay. Sobrang miss ko na mga friends ko. Isang month na ata kami di nagkikita. Maybe even more.
Bigla tumunog messenger tapos nakita ko na minention ako ni Zayna sa group chat
"@Blaire PM :/"
It must be something important or concern din sa iba naming friends kasi pinadaan pa sa gc. Ganon kasi tingin ko pag minemention ka sa group chat para lang sabihin na mag-PM kayo. Para bang gusto mo ishare sa buong grupo pero ayaw mo? Ever had that feeling? Kasi kung di importante bat sa gc pa diba? Di naman ganon kahirap isearch pangalan ng kakausapin mo diba? Di naman sa jinujudge ko si Zayna. I just don't get why people do it all the time.
"Yow."
"Kamusta ka? Okay ka lang ba? May problema ka ba?"
"Im fine naman. Bat mo naman natanong?"
"Wala lang XD Feel ko lang malungkot ka. Pero that's the Blaire we know naman. Baka lang kasi mamaya sumosobra na mood mo kaya chinecheck lang kita :)"
Ang sweet. I wish everyone was like Zayna. Sya ung tipo ng tao na makakita laang ng isang post mo sa twitter na malungkot chachat ka na kahit mema lang naman yon. Yung mga makikita mo sa Facebook na nakalagay dun sa mga pages na ang theme ay perfect friend. I guess this is why she has been our Class President since Grade 7.
"Baliw hahaha. Okay lang ako hehehe buti naman sanay na kayo sakin."
"Hehehehe labyu basta ha pag may something im always here"
"Same. See ya later. Sunduin nyo nalang kami ni Ember mamaya samin"
"kk"
Sabi nila nagkaganito daw ako nung namatay ung father ko nung Grade 7 ako nila sa canada. Tragic diba. Pero we were never really close. Kaya di siguro yon ung reason na nagkaganito. Sure nakatulong yon sa pag transform sakin pero di ko alam. Di ko talaga alam.
About 3 hours later nandito na sa tapat ng bahay namin ang mga kaibigan ko. Alam ko kasi bumubusina na vios ni Anton.
