(กลับมาในปัจจุบันที่ไม่มีผู้สร้างอยู่.......)
(ผู้บรรยาย Talk)
สภาพเมื่อไม่มีผู้สร้างทุกอย่างมันก็เหมือนจะดีขึ้นแต่กลับเลวร้าย ก็เหมือนกับของสภาพดีกลับเลวร้ายขึ้นเมื่อไม่มีคนที่ดีดูแล คำเปรียบเทียบนี้ก็เป็นสิ่งที่มิได้หลอกล่วงเป็นอย่างไรและยังมีผู้คนที่ล้มป่วยเป็นจำนวนมากแต่ทุกคนก็ไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากใครภายนอกหรือผู้สร้างที่ตอนนี้โดนเป็นผู้ถูกลืมไปเรียบร้อยแล้ว. แต่.....ก็ยังมีคนที่ไม่ลืมตัวตนของผู้สร้างคนๆนั้นคือเด็กน้อยผู้อยากไร้และไร้ซึ่งครอบครัวที่เป็นที่พึ่งของเด็กคนนี้ต้องการความสมดุนกลับคืนมาแต่.......หนูน้อยคนนี้พยายามถามทุกคนเรื่องของผู้สร้างแต่ทุกคนก็มักจะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า'ไม่รู้จัก'เด็กน้อยจึงเหลืออดกับคำพูดซ้ำๆเดิมๆที่ไม่เคยผิดเพลี้ยน เด็กน้อยจึงเก็บข้าวของสำภารที่ตนสามารถหาได้และบอกลาจากหมู่บ้านนรกนี้สักที่......
(Button Talk)
"อืม......นี้มันก็เดินมาไกลแล้วและก็ตะวันเริ่มมืดแล้วด้วย ถ้างั้นหาที่พักดีกว่า"ผมพูดกับตนเองเรื่องที่พักในคืนนี้ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่เห็นวีแววของบ้านร้างหรืออะไรที่เกียวกับบ้านเลยสักนิดแต่เมื่อผมเดินไปได้สักพักนึ่งก็ได้เจอบ้านหลังที่เป็นเล็กๆผมก็เลยเดินไปอย่างรวดเร็วจนถึงผมสำราจดูบ้านนิดหน่อยและผลสรุปคือ บ้านหลังนี้ไม่มีใครและสามารถนอนได้ ผมจึงเข้าไปในบ้านและรีบไปหาที่พักผ่อน(เอาง่ายๆนอนอะ)สักพักผมก็หาได้แต่ว่า.....ผมทันรู้ตื้นแบบไม่อยากนอนแต่มันก็มืดแล้วผมจึงขมตานอนอย่างลับๆตื่นๆเป็นอย่างงั้นจนสักพักมันก็หายแล้วผมก็อยู่ในฝันที่............
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ความสิ้นหวังของผู้สร้าง
Духовныеความสุขที่เคยมีให้ผู้อื่นแต่กลับได้สิ่งที่เป็นการเมินเชยอย่างไร้ซึ่งน้ำใจและความซื่อสัตย์ที่จะหวังพึงพวกเขาที่แม้แต่คนรู้จักเป็นอย่างดีผู้สร้าฝันที่เคยสนิทก็ไม่สนใจแม้แต่หน่อยผู้สร้างอย่างอิ้งจึงหมดความหวังและเก็บด้วยอยู่แต่มิติที่ว่างเปล่าที่มีบ้าน...
