Bir Dergi İki Peçete
Halbuki besmeleyle çıkmıştım yurttan. Sabah dokuz gibi derse gitmek için durağa yöneldim. 15 ÇK ' ya binip Beylerbeyi 'ne gidicem . Şaşkınlık mı uyku sersemliği mi yoksa güzel insanlarla Kudüs' ü konuşacağımız dersin heyecanı mıdır bilmem , sen kalk 15ÇK diye 15BK' ya bin! Otobüs hareket ettikten bir dakika sonrasında monitöre bakıp yanlış otobüse bindigimi ve 20 dakika belki fazla Şile otoyolunu boydan boya gideceğimi anladığımda iş işten geçmişti. Riva ' ya gitmeyi düşünüyordum birgün aslında. Ama yarım saat sonra yetismem gereken dersin ve bulutlu bir havanın olmadığı hem de yanlız olmadığım bir zamanda olmasını tercih ederim.
Nereye gittiğimi , nerelerden geçtiğimi ve en önemlisi geri nasıl dönüp de derse yetişeceğime dair en ufak bir fikrim yoktu. Karşımda oturan teyzeler ' kızın bi problemi var heralde ' demesinler diye halime gülmekten vazgeçtim. Böyle de bir huy edinmişim son zamanlarda , kendi rezilliģime, hatalarıma, kırgınlık ve kızgınlıklarıma gülmek ! Her neyse , konumuza dönelim , derse yetiştim , hem de tam vaktinde, nasıl mı? 20 dakika sonra ilk durakta indim otobüsten , hemen karşı tarafa geçip gelen ilk otobüse bindim. Ne kadar nasipliymişim ki bindiğim otobüs Beylerbeyi ' ne Beykoz tarafından gidiyordu , bu demekti ki Üsküdar' dan gitsem belki de geç kalacaktım.
Ders mükemmeldi , söz konusu Beytülmakdis olunca her şey güzelleşiyor zaten.
Ders çıkışı Üsküdar ' a indim. Bir dergi aldım sahildeki büfeden, metroya binip yurda gidicem. Yurtta beni bekleyen dağ kadar ders var çünkü. Şu peçete kısmına geliyorum şimdi. Tam sahildeyken 7-8 yaşlarında yeşil gözlü bir çocuk geldi yanıma . " abla bir peçete alsana " dedi . " İstemiyorum teşekkür ederim" dedim ilk başta . Çocuk ısrar etti. Ben de neden istediğimi sorguladım o an. " Ver bakalım bir peçete " dedim ve ücretinden biraz fazla para verdim. Güya çok merhametliyiz ya hani , güya içimiz gidiyor çocukları bir şey satarken görünce sokaklarda, hatta yolumuzu değiştiriyoruz görmeyelim diye , görürsek keyfimiz kaçar , üzülürüz, sorarsa ya " abla neden ben bu yaşımda çalışmak zorundayım? " abla " neden , neden !" derse diye... ne diyebiliriz ki ! Zaman bile zalim şu devirde , insanların vicdanları sağır bile değil çünkü yok artık! desem ona , kapitalist dünyada ben paralı köleyim, sen parasız kölesin. Bazen keşke diyorum çocuk , keşke benim de sadece merhametli bir kalbim olsa...
...
Parayı uzattım demiştim. Bu arada tanışmaya da çalışıyorum .
- Adın ne bakiyim senin ?
-Yaner
-vayy, ne kada güzelmiş senin adın öyle , benimki de Tuğçe
-....
- çok memnun oldum Yanerciğim.
Parayı aldı , şöyle bir baktı. " Abla bu paraya bu kadar peçete eder " diyerek bir tane daha verdi. Yerin dibine girdim. Kalbim küçüldü , sıkıştı , yok oldu. Ne kadar utandım! Yanımdan koşarak uzaklaşan Yaner' e koca bir pişmanlıkla bakakaldım. Peşinden gitmek istedim. Gitsem ne diyecektim. Ne yapacaktım. Bilmiyorum..
Kendimi hemen Valide-i Cedid Camii 'ne attım. Elimde bir dergi iki peçete. Koca bir pismanlığa dönüşüyor elimde peçeteler, dergi ise koca bir kırgınlık...
Önüme koydum ikisini de. Hayata küfretmek için camiiye gelmiş olamam ama ellerimi de açamadım. Çocuğun sorgusundan bile geçemedim , âlemlerin efendisine ne diyecektim!
Sadece beni ve sevdiklerimi affetmesini istedim.Bu kadar.
Camiiden çıktım metroya yöneldim . Baktım ki karşımda yine Yaner! Bu defa bırakmadım sohbet edecektim onunla. Kaç yaşındasın , okula gidiyor musun , neler öğrendin , bak ben de okula gidiyorum .. Okula gittiğimi öğrendiğinde şaşırdı ,çok büyük göründüm gözüne herhalde.Üniversiteye gidiyorum diye açıklama yaptım. Biraz daha konuştuk , sonra yine gitmek istedi , giderken arkasına döndü ve " görüşürüz" dedi koccaman bir gülümsemeyle. Nasıl mutlu oldum.
Sahi tekrar görüşecek miydik ? Belki de heycandan öyle söyledi , bilmiyorum. Ama kalbi sımsıcaktı, dokunduğumda gördüm..
