Ben ısrarla evime gitmek istediğimi söylesemde buse izin vermemişti.
Busenin odasında kalmıştım o gece. Yarın öğlen saatlerinde de annemi toprağa vericektik. Annemi kaybetmiştim. Çok yalnızdım. Sadece o vardı benim için. Onuda kaybettim...
×××
Sabah uyandığımda züleyha teyze bugün giymem için busenin bir kaç elbisesini vermişti. Giyinip, aşağıya inmiştim. Gözlerim ağlamaktan şişmişti. Çok bitkin ve yorgun hissediyordum. Aşağıda kahvaltı yapıyorlardı. Busenin babası bana bakıp,
'Rüya gelip kahvaltı yap' demişti.
'hayır ac değilim' demiştim. Buse masadan kalkıp, yanıma gelmişti.
'Yapma böyle. Kendini harap ettin' demişti. Sadece sessiz kalmıştım.
Mutfaktan züleyha teyze çıkmıştı. Elinde benim telefonum vardı.
'Az önce dayın aradi. Nasıl olduğunu sordu ve birazdan annenin cenazesine katılacağını söyledi' demişti. Kardeşini yıllardır görmeye gelmeyen adam cenazesine mi gelmişti? Buna hiç gerek yoktu.
'Gelmesine hiç gerek yok' demiştim. Onuda asla affetmeceğim. Asla!.
×××
Cenazeye gelmiştik. Içeriye girerken kapıda birsürü gazeteci, magazinci onlara benzeye birsürü insan vardı.
'Bunlar neden burada?' diye buseye sordum. Ahmet koçak. Dayın buraya geleceği için burdalar demişti. Sinirle onlara bakıp,
'Neyin haberini yapmaya çalışıyorsunuz? Niye burdasınız? Buradan defolup cabuk gidin' diye bağırıyordum. Onlar sadece beni kameraya alıyorlardı.
Züleyha teyze ve buse beni susturup,
içeriye götürmüştü. Annemi sırtlamış, tabutunu gömmeye götürüyorlardı.
'Bırakın, bırakın annemi' diye bağırmaya başladım. Biri koluma dokunmuştu. Dönüp baktığımda, dayım karşımdaydı
