Ölüme doğru gittiğini biliyordu genç adam...
Durdurmaya çalışıyordu arabayı ve kızıyla beraber bu durumdan kurtulmayı...Denedi...Çabaladı..
İşe yaramıyordu..frenler çalışmıyordu ve araba son hız gitmeye devam ediyordu....Öleceklerini biliyordu...Ama istemedi...Karısı ölmüşken kızının da ölmesini istemedi....Kızının dünyaya daha yeni gelmişken ölmesini istemedi...Kızının başarılı olmasını istedi...kızını kucağına aldı ve son kez kızının zümrüt yeşili gözlerine baktı...
Seni seviyorum
9 yıl sonra
Hillton yetimhanesi
Yarım saattir yetimhane odamın duvarına bakıyorum.Babam öldüğünde çok küçüktüm. O an olanları hatırlamıyorum ama dediklerine göre araba kazasıymış. 4 yaşına kadar olanların farkında değildim. Ama 4 yaşımda yetimhane görevlileri konuşurken duydum babam ölmüştü. İlk başta bunu bana neden söylemediler diye düşündüm, sinirlendim, çığlık attım. Hayat niye bu kadar acımasızdı. Elimde sadece babamın bana doğduğum gün almış olduğu oyuncak tavşan kalmıştı. Babamın öldüğünü öğrendiğim günden beri bidaha asla konuşmadım. Ne doktorlar nede psikologlar beni tekrar konuşturabilirdi. Kapımın çalınması ile derin düşüncelerden sıyrıldım. Kalkıp kapıyı açtım. Bayan Melannie gelmişti. Bana yemek zamanı olduğunu aşağıya inmem gerektigini söyledi. İştahım yoktu. Ama bişey yemezsem bayan Melannie kırılırdı. Ve bunu hiç istemezdim. O dünyadaki en iyi yetimhane görevlisi. Bikeresinde korktuğum için benimle bile yatmıştı. Sırf korkmayayım diye. Başımla onaylayıp aşağıya indim. Nerdeyse kimse kalmamıştı. Herkes yemeğini bitirip gitmişti. Bende iştahsızca yemeğimi yemeye başladım. Tam bitirmiştim ki Bayan Mary müdürenin beni çağırdığını söyledi. İyi de ben bişey yapmadım. Müdüre sadece yaramazlık yapanları çağırır. Acaba birileri bir şeyin suçunu benim üstüme me mi attı diye düşünürek müdürenin ofisinin önüne geldim. Kapıyı çaldım. Girmem için olumlu yanıt alınca içeriye girdim. İçeride başka bir kız daha vardı. Bu kızı ilk defa görüyorum. Mavi kıvırcık saçları vardı ve saçı bir gözünü kapatıyordu gözü lila rengindeydi yani sanirim... İkimizde birbirimize bakıyorduk ve odaya sessizlik hakimdi. Sessizliği müdüre bozdu. "Evet venelopy seni neden buraya çağırdığımı merak ediyorsundur. Merak etme yaramazlık yapmadın. Konumuz Carmia ve sen ile ilgili. Carmia buraya başka bir yetimhaneden geldi. O da senin gibi konuşmayı reddediyormuş. Bende belki ikinizde aynı odada kalırsanız tekrar konuşursunuz diye düşündüm o yüzden carmia da artık senin odanda kalıcak. Ona odasını göster." Adınan carmia
olduğunu öğrendiğim kız bana baktı. İkimizde birşey demeden ofisten çıktık ve odamıza doğru yol aldık.
HOWDY uzun zamandır (uzun zaman dediğime bakmayın bir iki gündür) aklımda bir seneryo vardı bende dedim ki neden bunu hikaye olarak wattpad de yayınlamıyorum ehe ve işte yayınladım neyse boii
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tears of little Angels
Random... hey neden ağlıyorsun... burdan çıkmak istiyorum ama çıkabilirmiyim.... asla... deneyler bitmeden olmaz... istediğiniz kadar ağlayın.... Deney. Devam. ETMELİ.
