Ne oldu o sarı papatyalara? O kıpkırmızı güllere? Dikenine bile razıyken kalbim katlanacakken ne oldu da soldu? Neden hep böyle oluyordu ki hep hüzün hep keder hep efkar neden hiçbir zaman uğraşmadan elde etmek yoktu? Zor derlerdi hayat için de inanmazdım meğerse bir karıncanın kocaman bir ekmeği taşıması kadar zormuş. Olsun yine de güzel şeyler olmaya devam ediyordu bir umut vardı ufakta olsa kalbimizi yeşertmek için. Biz o ihtimaller için yaşıyorduk oysa hep o ihtimaller bizi ayakta dimdik tutuyordu meğerse, farkına sonradan varmış olsam da. Hayat zordu anlamıştım ne yapabilirim bilemedim ilk başlarda. Çabaladım durdum meğerse hep aynı yerdeymişim. Çok düşündüm çok uğraştım didindim sonunda tam bir karar verecekken nasıl bir yol izleyecegime yine durmuştum bir türlü çıkamıyordum karanlıktan aydınlığa. Sanki bir kafesin içinde 4 tarafimda yırtıcı ve korkutucu hayvanlar var gibiydi kafesin ne tarafına adım atsam korkuyordum ve kendimi hep aynı yerde buluyordum. Duvarlar üstüme geliyordu geceler sabah olmuyordu gözyaşlarım bir acemiyi bogacak kadar çoktu...
