Yalnız bırakılmak ister bazen insan. Ama bırakmamalısın işte. Herkes bırakmalı, bırakmalı ama değer verdiğin insan baş ucunda olmalı. Ufak bir dokunuş, belki küçük bir gülücük için. O zaman insanın yaşaması için o an bir sebebi olur.Yalnızlığı paylaşmak için mi ? Hayır, yalnızlığı paylaşmayı sevmem. Sevilmez de zaten. Öyle ya yalnızlık paylaşılsaydı, adı yalnızlık olmazdı. Yalnız kalmak, değer verdiğin insanları yanında görmek istemektir. Ufak bir dokunuş, çok derinlerden gelen, küçük bir gülcük, yapmacık sözler içermeyen. Belki daha çok severdim, yaşamı, sevmeyi, sevilmeyi hatta söz konusu yalnızlığı.
Yaşamı, sevmeyi, sevilmeyi hatta söz konusu yalnızlığı. Sessiz kalmayı bu yüzden seçtim ya, Çok arayanım, soranım yok mesela. Olmasın da zaten eğer benimle bir şeyler paylaşmak için uğraşmıyorsa, aramayınca, aramıyorsa, merak edilmiyorsam, ya da siktir et denilip boşverilebiliyorsam.. Arkadaş diyorum mesela ben bu tip insanlara. Malum günümüzde facebook sağ olsun hiç görmediğiniz insanlara bile ‘Arkadaş’ der olduk. Arkadaşlığın artık bir değeri kalmadı. Birine değer verebilmek hiç bu kadar zor olmamıştı. Başımız sağ olsun.
