ანგელოზები არარსებობენ❌*სრულად

8-აღარ მეშინია😇💜(დასასრული)

TAE'S POV:👈👈👈

დილით ადრიანადვე ჰოსეოკის გამამხნევებელი სიტყვების მოსმენა მომიწია, შემდეგ ჯიმინი და იუნგი დამადგნენ თავზე...
დაუკითხავად მანქანაში ჩამსვეს და სამივე საავადმყოფოს გზას დავადექით...
სიმართლე რომ ვთქვა მეშინოდა...ჰო ძალიან მეშინოდა,არა ოპერაციის,არამედ იმის თუ მის შემდეგ რა იქნებოდა... ისევ ვნახავდი თუ არა ქუქს...

ჯმ---ტაე!...მოვედით
(მანქანიდან გადმოვედით, საავადმყოფოში შესვლისთანავე გულმა უჩვეულოდ დამიწყო ფეთქვა)
შგ---თე!ხომ კარგადხარ?!
ტე---ჰო...უბრალოდ ვნერვიულობ!
ჯმ---დამშვიდდი გამოჯანმრთელდები და  ყველაფერი კარგად იქნება...
ტე---იმედია!(ეს ვუთხარი თუმცა სახეზე არანაირი ემოცია არ მეწერა...)
ჯმ---მოკლედ ბევრი ვიფიქრეთ მე და იუნგიმ და რაღაც უნდა გითხრათ!...გთხოვ მაპატიე!თეჰიონ!მაგრამ მე...არვიცი როგორ ვთქვა...
ტე---ჯიმინ არგინდა...უკვე მივხვდი რომ ერთადხართ!მე კი შენს მიმართ აღარაფერს ვგრძნობ,ასე რომ ბედნიერებას გისურვებთ!(მინდოდა მათთვის გამეღიმა თუმცა თავს ძალას ვერ ვატანდი)
ექიმმა პალატა გამომიყო და გვითხრა რომ დილით ადრიანადვე გამიკეთდებოდა ოპერაცია...მეც ჩემს პალატაში შევედი...პაციენტის ცისფერი პერანგი მოვირგე და საწოლზე წამოვწექი...

ქუ---ნუთუ მართლა კარგადხარ?!...
(მალევე ნაცნობი ხმა ჩამესმა)
ტე---ქუქ!გუშინ პარკში რატომ მიმატოვე?!
ქუ---თე!მგონი კითხვა დაგისვი!... ისე გამოიყურები თითქოს კარგადხარ!...
ტე---არა!არვარ კარგად...(ცუდ ხასიათზე ვიყავი ამიტომ თვალები დავხუჭე და დავიძინე...) წარმოვიდგინე თუ როგორ მიყურებდა ქუქი ძილის დროს...წამით წარმოვიდგინე რომ ჩვენი წყვილი ნამდვილი იყო თუმცა ეს წამი ძალიან მოკლე აღმოჩნდა და ამაზე გაფიქრებაც ვერ მოვასწარი რომ ეს წამი გაქრა...

როცა გამომეღვიძა უკვე გვიანი იყო...ცაზე მთვარე უკვე ამოსულიყო და სულ რამდენიმე საათიღაა დარჩენილი ოპერაციამდე...თავი მარტოსულად ვიგრძენი ამიტომ ისევ ქუქის ძახილი დავიწყე...
ტე---ქუქ!აქხარ?!...
ქუ---ჰო მე აქვარ!შენთან...(საწოლის გვერდით ჩამომიჯდა და თავი ახლოს მოწია...შუბლზე ნაზად მაკოცა და ხელი ჩამჭიდა...)
ქუ---თე!წამომყევი!
ტე---სად?!(უთქმელად მეც ხელი ჩავჭიდე და საწოლიდან წამოვდექი...ტანსაცმელი სწრაფად მოვირგე)