Би бол амьд биетэн гэдгийг нотлох шиг сэтгэлийн минь сувд бөмбөрөн гарна. Тиймээ би ч бас сэтгэл зүрхтэй шүү дээ... Амьсгал минь бачуурч цээжээр минь хүнд оргиход энэ бүхнээ гадагшлуулахын тулд нулимс гэгч шорвог усыг хацар дагуулан урсгахдаа би тайвшралтыг мэдэрдэг юм...
Яагаад энэ шорвог усыг сувд эрдэнэ гэнэ вэ?
Бие сэтгэлд минь болж байгаа бүхий л мэдрэмжийг минь энэхэн бяцхан дусал нулимс тайтгаруулж буй болохоор тэр юм болов уу?
