Het Koninkrijk

hoofdstuk 22

Emilio,

Het is intussen alweer 2 weken later. Mijn school is weer begonnen, Alex is vorige week eindelijk wakker geworden. Vandaag is ze weer thuis gekomen, bij haar ouders dan. Vanaf de dag dat ze wakker is draagt ze het hartje dat ik haar heb gegeven.

Het monster van Gropin heeft een ere plekje gekregen in het midden van ons dorpje waar hij voor het eerst door ons is gespot. Wel hebben we hem laten opzetten en vervolgens een stenen beeld van laten maken. Met een speciaal bordje erbij waarop staat dat hij is neergeschoten met een pijl door Alexandra Martins. De pijl is uit het hoofd van het monster getrokken en ligt nu in het museum, want ja mensen waren erg gegadigd in het kopen van die pijl, dus die hebben we aan het museum geschonken zodat mensen er heen kunnen gaan om hem te bekijken. Al snap ik niet wat er zo bijzonder aan is maar het trekt aardig wat publiek.

En ja nu... zijn we weer terug na een poging te hebben gedaan om de andere gangen te bekijken. We wouden kijken waar ze heen leiden, maar ze zijn echt gigantisch lang en het is een nog ergere doolfhof dan de gangen voorin.

Poging 1: mislukt

Morgen een dagje school en als ik mijn huiswerk af heb gaan we weer verder.

Nu zijn Ivan en ik aan het bedenken wat we gaan eten.

'Broccolie met roomsaus, gebakken aardappels en gehaktballen?' Stelt Ivan voor die met zijn neus in de koelkast gedoken zit. 'Dat klinkt goed' meld ik. 'Kook jij?' Vraag ik en Ivan knikt. 'Ja jij hebt gisteren gekookt dus mijn buurt' zegt hij en stoopt zijn mouwen op. Wat dat betreft is het nooit lastig om te bepalen wie er die dag kookt. We doen gewoon om en om en in het weekend wordt ons eten gemaakt door de kok. En dan komen ook alle schoonmakers etc. Doordeweeks hebben wij gezegt dat we geen mensen over de vloer willen hebben qua werknemers. Wel mogen ze altijd langs komen op de koffie of bij ons blijven eten.

Morgen gaan we bij Alexandra eten. Dat hebben we afgesproken met haar ouders. Vandaag nog niet, want dan kon ze nog even uitrusten. Wat ik wel snap want ja het is niet niks ruim 3 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen. Wakker of niet.

Ik zet een leuke film op en wacht met het aanzetten van de film tot Ivan klaar is met het koken van het eten. Ondertussen pak ik mijn laptop en bewerk wat foto's die ik laatst nog heb gemaakt.

Na zekers een half uur komt Ivan aan met 2 borden vol geschept. De geur dringt mijn neus binnen en ik sla mijn bewerkte foto op en sluit de laptop af. 'Heerlijk' zeg ik en zet de film aan. Ik prik met mijn vork in de broccolie met de nog warme roomsaus erover heen. Ik heb nog niet eens geproefd of ik heb de smaak al in mijn mond.

'Zo en nu weer verder in de tunnels' zeg ik en neem de vieze vaat mee naar de keuken om die even snel af te wassen. Helaas hebben we nog geen vaatwasser gemonteerd maar dat komt nog. Geen idee wanneer maar het staat op de "to do list"

Alweer lopen we door de tunnels geen idee welke kant we op moeten. Tot Ivan een spoor ziet. 'Kijk dit?' En wijst naar een stel voet afdrukken die in het zand zitten die niet van ons zijn omdat het een hak is. Oftewel hoogstwaarschijnlijk een vrouw. Uiteraard kan het ook een man zijn in het verkeerde lichaam maar daar gaan we even niet vanuit.

'Laten we ze volgen' stel ik voor zodra ik zie dat er meerdere zijn na het schijnen met mijn zaklamp. Uiteraard wel weer een tracer aan zodat we de weg terug altijd nog kunnen vinden. 'Ik ben benieuwd waar ze heen lijden' zeg ik en Ivan knikt instemmend. 'Zouden ze van onze moeder kunnen zijn?' Vraagt hij en ik haal mijn schouders op 'wie weet'
wie weet...

Na zeker een uur te hebben gewandeld achter de voetsporen aan, komen we aan bij een zelfde soort deur dat naar de tunnels leidt. Ik maak een gebaar van stil zijn naar Ivan en pak de hendel vast. Heel langzaam en stil duw ik hem naar beneden. Open, ik open de deur op een kier en kijk erdoor. Ik zie ongeveer net zo'n zaal als bij ons maar dan kleiner. Ik kijk verder en zie niemand dus ik open de deur verder zodat wij erdoor kunnen. Heel stil lopen we door de zaal heen naar de deur die zich aan de andere kant bevindt. Ook die hendel duw ik naar beneden en ook die is open. Ik voer weer dezelfde handelingen uit en zie weer niemand. We lopen recht een grote hal in.

Het ziet er zo adembenemend uit dat we aan het staren waren en de wachters niet hebben gezien.

'Halt! Inbrekers!' Horen we en worden binnen no time ingesloten. 'Meekomen naar de koning en koningin' zegt een forse wachter. We worden als het ware achter de wachter aangedreven door 3 andere wachters.

We komen aan in een grote zaal waar een koning en koningin aan tafel zitten. De koning is de dagkrant aan het lezen terwijl de koningin een handwerkje maakt.

'Meneer, we hebben 2 inbrekers gepakt, wat wilt u dat we met ze doen?' Het koppel kijkt op en ergens doen hun gezichten me ergens aan denken alleen weet ik niet zo goed waarvan.

'Wie zijn jullie en waarom hebben jullie ingebroken?' Vraagt de koning.
'Technisch gezien hebben we niet ingebroken, want de tunnels die onder de grond liggen hebben ons hierheen geleid' zegt Ivan. De koningin antwoord 'hoe zijn jullie in deze tunnels gekomen?' 'Via ons kasteel' anwoord ik nu. 'En hoe worden jullie dan genoemd?' Vraagt de koning nogmaals  aangezidn we die vraag nog niet hebben beantwoord. 'Ivan en Emilio Martinez' stellen we ons voor en de monden van de koning en koningin vallen open van verbazing. Ze staan op en opeens worden we openlijk begroet met een knuffel zo sterk als een beer.

'Lieverds' hoor ik de koningin zeggen.

Oeh zullen dat DE ouders zijn?

Vote en comment.