Dood aan Jou, Dood aan mij

I. Terugkomst

Het nachtelijke grauw kleedde zijn tedere huid als hij binnen strompelde op een tempo van de verlorene tijdens de nederlaag van het leven die hij niet ontlopen kon, ongeacht zijn creatieve pogingen. Er zat geen bloedspetter op zijn miezerige bestaan die niet de zijne was, de passieve moordenaar die moordde zonder de handen vuil te maken. Zijn naakte voeten liepen zonder gekleed te worden over het geharde gesteende waarop ons "thuis" was gebouwd met tragedie en ondankbaarheid, een vleugje verbitterdheid en egoïsme aan toegevoegd. Zijn ogen stonden even leeg als het niet leger was dan voor zijn vertrek naar een ander ondergaan. Hij maakte met mij geen oogcontact noch met degene die op vriendelijke wijze hem de deur had gewezen, het blauwe licht verscheen op zijn gelaat. Zijn bewegingen speelden diverse malen zijn geniale plan na op de monitoren als deze in live herhaling werden uitgezonden op de plaats waar wij behoorden zonder tegenspraak. Soepel en flexibel, toch onbegonnen werk om de boel overeind te houden en zelf niet onder te gaan aan de psychopaat vanbinnen, hoewel hij het gemakkelijker bleek te hebben dan ikzelf. Zijn blik sprak woorden die geen van ons luidop durfden te delen, gezegden van het "opgeven" en "niet geven om". Hij mankte ons thuis des hel binnen, smeet zijn waardigheid aan de kanten tot in de hoeken van de verduisterde ruimte als hij ging zitten op wat wij kenden als "de stoel des oordeel". Zijn hoofd was geheven, staarde genadeloos voor zich uit op ooghoogte maar vermeed ongeacht de kost de blik van de duivel. Die plaatste zijn lompe poten op Kurokocci's gelaat, koel en kil terwijl hij grondig diens wonden en markeringen bestudeerde. Schrammen op zijn gezicht duidden op de problematiek die hij had en de gaten in zijn handen op de zelfopoffering terwijl zijn missende oog de mishandeling en verminking toonde. Verdere sneden of inkepingen in zijn huid brachten een kleine aanvulling op de leegte als de grote man Makoto-san hem terug losliet en op hem neerkeek met een verveelde staar vooraleer tweemaal een slome klap voor hem te lossen. '25% en een robot oog.' Kurokocci antwoordde niet, hij gaapte gewoon naar het niets dat voor zich uitstrekte. Een medialand enkel bij ons gekend met de meest gespeelde live game show "Game Over" waarvan wij de meest geliefde protagonisten waren. Betaald om te winnen van de tegenpartij op een onverwachte manier door verwondingen op te lopen of toe te dienen, enkel zelfopoffering was geld waard in onze wereld. Ik bekeek het bloed dat printte door het verband gewonden om zijn missende oog, een holte die de hopeloosheid binnenin ons perfect kon omschrijven zonder daarbij woorden uit de deur te gooien zonder bijkomende nonsens. Zijn aura was desondanks relatief een rustig gegeven, wat een geruststelling vormde als medespeler en lotgenoot, ik verwelkomde hem om te zitten aan mijn zijde. Hij deed dit zonder verdere twijfel en plaatste de ijzeren ketting terug om zijn rechterenkel, leunde het hoofd op mijn schouder. Ik glimlachte zachtjes terwijl ik mijn hand door zijn eens witte haren deed gaan, nu lichtrood gekleurd door zijn vorige spel. Zijn oog was wat gesloten, zijn lippen fijngeknepen als hij geen woord tegen me zei sinds de stilte voor ons sprak. Ik hoefde zijn vragen niet aan te horen om de krakende noten de erkennen, de pijn van zijn melodie te horen druppen dat geen bedrag ooit kon herstellen in dokterspraktijken of therapie, onze wonden waren de droom van psychiaters met hun onderzoeken naar vertrouwen en trauma's. Het was wat onze basis vormde tot een level dat wijzelf geen begrip meer vatten van de aspecten, slechts labels die ons tekort deden. 'We gaan het geld morgennacht buiten smokkelen, oké? Rust eerst uit, Kuro-chan', ik fluisterde hem in het oor. Makoto-san zat op enkele meters afstand van ons in zijn grote bureaustoel, wegtikkend op het duistere web dat hem rijk maakte als crimineel in zonden afbetaalde. Onder de alias die hem internationaal een van de meest gezochte personen maakte van de onderwereld, stond hij geseind voor zaken en slachtoffers waarbij hij verdacht was van verdacht verzuim. Zonder de staat haar kennis dat hij de effectieve moordenaar was van alle beschuldigingen en zovele anderen die door hun vingers wisten te glippen. Zijn rug leunde wat naar achteren, schouders gebogen terwijl hij over het klavier leunde met zijn borstkas om de kleiner geletterde reacties te lezen van zijn kijkers opdat hij de volgende "afleveringen" zou kunnen verbeteren met lichte hints voor een ongeschreven scenario in de hoofden van de "acteurs". Diep vanbinnen hoopten wij eens dat hij onze verlangens ook in acht zou nemen, zoals het fictieve veiligheidsgevoel door een politieman naar wie zij opkeken vanwege zijn uniform en gevoel voor rechtvaardigheid, of een minderwaardige advocaat die met de vuilere eer zou gaan strijken. Maar in het evenredige vergelijking vormde hij de opperste rechter met alle macht en woorden die absoluut weerklonken in de muren van het gerechtsgebouw, wij waren de beklaagde waarvan elk verzoek werd afgewezen zonder geldige reden dat zijn eigen wens en belang weergaf. 'Hij heeft goed gespeeld', hoorde ik hem tegen me zeggen hoewel "tegen mij" gelijk stond aan "jij bent de enige in de buurt op dit moment". Zijn vettige haren lagen zonder structuur door elkaar als een onregelmatige kamer of de stortplaats van de lijken wat dieper in het labyrint. 'Ik geef jullie morgen je 250 miljard en een robot oog.' Een vreemde grijns reflecteerde op zijn gelaat, hij tikte in het wilde weg op de toetsen, net een te gepassioneerde pianist tijdens een stuk van Mozart voor een paar duizend man. Zijn kledij bewoog met hem mee, omringde eventuele zwarte haren die hij verloor zonder zijn kennis, het stof op zijn mouwen was net zichtbaar voor mijn goed observerende pupil. 'Ik heb jullie volgende spel al geplant', ging hij door. 'Deze wordt het grootste spel tot nu toe en de winnaar krijgt 50% van de opbrengst en volledige toegang tot mijn account.' Hij haalde een stuk papier uit de printer en schoof me deze toe. Bovenaan was in vette letters genoteerd "spel #403" met daaronder de locatie en andere altijd gekopieerde informatie, een normaal "scenario", zoals hij ons dit voorschreef, tot ik verder las tot bij de kandidaten. Mijn ogen groeiden groot, mijn hoofd met ongeloof maar zijn grijns wees me op de onmenselijke feiten. 'Geef me een goede show, knul.' Trillend gooide ik het papier op de grond terwijl ik onbewust Kuro-chan dichter bij me nam. Ik ging niet tegen hem spelen.