Romeo i Illiaden

IV

Każdej nocy, gdy gwiazdy zderzały się w tańcu, pojawiały się strugi światła, które podlewały twarze kochanków. Romeo i Illiaden byli stworzeni dla siebie zanim jeszcze powstała Ziemia. Byli dwiema różami na łące pełnej chwastów. Razem oglądali narodziny Wenus, pomagali namalować Mona Lisę, płakali nad grobem Leonarda da Vinci. 

 Leonardo da Vinci był ich stworzycielem.

Ich piękne ciała zostały wyrzeźbione z marmuru i bzu, zaś ich łzy były gorzkie niczym grejpfrut. Romeo i Illiaden to najlepsze dzieło jakie kiedykolwiek stworzył człowiek renesansu. Przed śmiercią Leonardo tknął w nich życie, jednak wiedział, że nie odnajdą się w tej okrutnej rzeczywistości, więc postanowił zesłać ich na łąkę, gdzie mogli być razem. 

Ich twarze można było porównać ze Ostatnią Wieczerzą. Byłe tajemnicze, pełne ukrytych przekazów. 

Kochali się pod czujnym okiem ich stworzyciela, pod czujnym okiem gwiazd. Ich miłość była świeża niczym morska bryza, niczym zimne fale uderzające szybkimi ruchami o skały. Romeo był skałą, a Illiaden falą. Nie czuli zawstydzenia obnażając się przed całą łąką, zamiast krew w żyłach płynęło wino, które filtrował sam Dionizos. 

Włosy kochanków zostały uszyte z sukni samej Demeter, gdy ta spała. Aniołowie o śniadej skórze z różowymi oczami jak płatki cynii podkradli się o trzeciej nad ranem do sypialni Demeter, kradnąc jej kawałki tkaniny, aby móc stworzyć z niej włosy Romea i Illiadena. Materiał jak i wino czekały wiekami na godnego artystę, który będzie mógł wyrzeźbić z nich pięknych młodzieńców, których miłość została zapieczętowana przez Afrodytę, bogini miłości i piękna. Każdy z greckich bogów dał od siebie pewny dar, zaś Leonardo miał z nich stworzyć idealnych mężczyzn, którzy połączą się wieczną miłość. 

Gdy Leonardo zmarł, Romeo i Illiaden udali się na ziemię, aby pożegnać ich ojca, przykryli jego ciało odłamkami marmuru, które wyrwali z własnego serca. 

Wszystkie najpiękniejsze obrazy, rzeźby, wiersze mogły czuć zazdrość, ponieważ miłość jaką zostali połączeni ludzie idealni była napisana przez samą Maryję.