See The Feeling

Bölüm 1- Yeni Bir Başlangıç

Merhaba arkadaşlar ilk bölümle karşınızdayım ! ^^

İlk bölüm olduğu için uzun tuttum :D

Lütfen oy verin ^^ Ve yorumda yapın >.<

Keyifli okumalar ! ^^
.
.
.
.

" Bavulları almak için görevlinin yanına gidiyorum Min Hee. Sakın bir yere ayrılma." diye bağırdı babam.

"Tamam baba ben buradayım." diye karşılık verdim.

Amerika'dan kornea nakli için Kore'ye geri döndük. Çünkü buna şaşırabilirsiniz ama Amerika'daki doktorlar bizi Kore'ye göndermek için can atıyor gibiydiler. Göremedim ama hissettim. Herneyse havaalanın ortasında babamı bekliyorum. Elimdeki değneğim gözlerim olmadan görmemi sağlayan yardımcım.

Nasıl göründüğümü bilmiyorum. İnsanların bana nasıl baktıklarını bilmiyorum. 3 yıldır Dünya'da neler değiştiğini bilmiyorum. Tam 3 yıl önce o lanet kazada gözlerimi ve annemi kaybettim. Onu çok özlüyorum, evet. Annemin ölümü benim yüzümden evet. Ben belki anneme acıktığımı söylemeseydim ve biz direk eve gitseydik bu kaza yaşanmayacaktı.

Babam birçok kez kendimi suçlamamın onu geri getiremeyeceğini söyledi. Ama ben genede kendimi suçladım. 3 yıl önce de şimdide babama yük oluyorum. Ve bu kornea nakli kesinlikle hayatımın dönüm noktası olacak buna eminim. Gözlerimi kazandıktan sonra herşey değişecek.

Ben bunları düşünürken havaalanında gürültüler birden artmaya başladı. Ne tür birşey olduğunu anlayamadım. Ve babamın dediği gibi yerimden kımıldamadım.

"Oppa ! Bizi bekleyin ! " diye birçok kız sesi işitiyordum.

Ve birkaç dakika sonra kendimi yerde buldum.

" Özür dilerim hanımefendi iyi misiniz ? " dedi tanımadığım bir ses.

"Ah ! Şu kıza bak ! Oppamıza kesinlikle bilerek çarptı. Hemen yakalayın onu kızlar ! " diye bağırdı bir kız.

Kolumda bir el hissettim. Birden beni sürüklemeye başladı.

"Hey ne yapıyorsun sen ? " diye bağırdım.

"Sana birazdan açıklayacağım lütfen arabaya bin ! " dedi tanımadığım ses telaş içinde.

Açıklama yapma fırsatın olmadan kendimi arabada buldum.

"Hey hyung bu kız da kim ? " dedi bir tanımadığım ses daha.

"Lütfen beni bırakın gideyim. Beni neden kaçırıyorsunuz ! " diye bağırdım.

"Neden bu kadar boş bakıyorsun ? " diye sordu bir tanımadığım ses daha.

"Boş mu bakıyorum ? B-ben görme engelliyim. " dedim hüzünlü bir ses tonu ile.

Uzun bir sessizlik oldu. Yani ben hep görme engelliyim dedikten sonra olan o sessizlik.

"Benim adım Lay. Seni kolundan sürüklediğim için üzgünüm ama eğer şimdi gidersen seni linç edecekler ! " dedi adının Lay olduğunu öğrendiğim çocuk.

"Kimler beni linç edecek ? " diye sordum.

"Hayranlarımız ! " diye bağırdı bilinmeyen bir ses.

"Siz tam olarak kimsiniz ? "

"Biz Exo'yuz. Nasıl bilmezsin. Şu sıralar Kore'de çok popüler bir grubuz." dedi bir ses.

"Exo mu ? O da ne ? Ben 10 yaşımdan beri Amerika'da yaşıyorum. " dedim.

"O zaman bilmemesi doğal." dedi sevinçli bir ses.