"Putangina, Justice! Putangina talaga. So, what? You expected me to be the same? Gusto mo ako pa din ang dati? Pagkatapos mong iwan sa'kin ang anak mo na parang nagdeposito ka sa banko? And you left without notice! You fucking expect me to be the same now? After four years, Justice! Apat na taon. Ako lang ang nagsikap kay Justine kasi wala kang kwenta! You did not hear her cries! You did not see how she's close to death because her father couldn't even make her tears go away! You did not fucking see how she craves her mother every fucking night! Wala kang nakita kasi ikaw naman ang nangiwan! Now you tell me, Justice, how can I ever be the same?"Sumiklab ang mga iyak ko sa gabi, hindi dahil sa sigaw ni Ish ngunit dahil sa katotohanan. Its the bitter truth. Akala ko okay na ngunit hindi pa din nawawala ang naipong galit sa akin ng lalaking minsang minahal ko. This is what I get for reclaiming my daughter but I deserve this. Ako ang walang kwenta. Ako ang nang-iwan.My sobs were kept in-check yet my tears were falling freely. Nasa akin lamang ang kanyang nag-aapoy na mga mata na hindi ko kayang pantayan. Its spoke the truth! Humihikbi pa ako nang hilahin niya ang bewang ko patungo sa kanya. His lips then descended to mine, hot and fiery.
