Childhood Boy

Chapter Two

Noah dela Torre.

Hindi ako makapaniwala...

Ikaw na nga 'yon.

"♡♡♡♡♡♡"

Pagdaan ng mga araw, hindi naging madali para sakin na lapitan at kamustahin ka. Kahit gustong gusto na kitang yakapin, nawawalan ako ng lakas ng loob para gawin yun.
Tuwing lumalapit ka para kausapin ako, hindi ko alam kung kakausapin ba kita bilang bestfriend mo o bilang isang ordinaryong kaklase mo lang din.

Tuwing napapatingin ako sa mga mata mo, wala na kong kakayahan tulad noon para mabasa ang iniisip mo, ang mga nararandaman mo.

Tila ba ibang 'Noah' na ang kaharap ko.

Hindi ko nalang alam kung ikaw pa ba yung kilala ko noon o talagang nagbago ka na.

Araw-araw na kitang nakakasama, araw araw ko na ring nasasaksihan ulit ang mga ngiti mo.
Pero bakit ganun? Pakiramdam ko ay ang layo layo mo parin sakin. Hindi kita maabot.

Isang beses ay naiwan ako noon sa room para magcheck ng mga exams habang yung advicer naman natin ay lumabas lang saglit.

Nandon ka, nakaupo sa ibabaw ng desk sa may bandang likuran habang abala sa kung ano.

Napapalingon ako sa tuwing naririnig kitang tila nayayamot sa ginagawa mo.
Nilapitan kita nun at tinanong kung ayos ka lang ba at bakit hindi ka pa nauwi.

Napatingin ka naman sakin atsaka ako nginitian at sinabing ayos ka lang at hwag akong magalala dahil uuwi kana rin kaagad pagkatapos mo.

Napadako ang mga mata ko sa ginagawa mo.

Nagawa ka ng kanta.

Noon pa man ay alam kong hilig mo na yan simula nang gawan mo ng kanta yung aso ng kapitbahay natin noong mga bata pa tayo.

Nagpasak ka bigla ng earphone sa tenga mo at nagpatugtog na para bang hindi mo narealize na nakatayo parin ako sa sa harap mo dahil napatingin ka nalang sa may bintana at nagsimulang enjoyin yung music.

Napabuntong hininga nalang ako at bumalik sa kinauupuan ko.
Then a sound offered a welcome distraction.
Nasa kalagitnaan na uli ako sa ginagawa ko nang saglit akong napahinto dahil bigla nalang kitang narinig na kumanta. First you've starts with the humming, medyo mahina lang but I still manage to hear your voice mula sa may likuran. Then, medyo nilinawan mo na yung pagkanta mo.

"It took one look

Then forever laid down

in front of me

One smile then I died

Only to be revived by you..ohh"

It was a low and sincere voice that you have.

That voice of yours flows as smooth that it makes me remind of the song back when we were at second grade.

Ayun yung kantang hilig patugtugin ng kuya mo noon sa kwarto nya na madalas nating marinig habang naglalaro tayo sa inyo.

I sighed,

Naalala ko...

"I'll take one step away

Then I found myself coming

back to you

My one and only you..."

Bakit ganun? parang wala lang sayo ang lahat. Noong umalis ka,naisip mo manlang ba ko?
Hindi ka lang nawala sakin sa loob ng ilang taon. Dahil ngayon, mukhang talagang nawala na ang isang bahagi ng buhay ko.