Childhood Boy

Finale

" ....... "

Tinahak ko ang hallway at hindi ko na lamang alam kung saan ba ako tutungo. Napatingin ako sa paligid na puro puti. Nasa ospital ako.

Ramdam ko ang panghihina na buong katawan ko.

Next thing I knew ay nasa harapan na 'ko ng isang pintuan na nakabukas.

Mula doon ay nakita kita na nakasandal sa kama mo habang may bandage ang ulo mo.

Humakbang ako papasok at lumapit sa'yo. Pinagmasdan kita.

Napansin ko nalang ang pagtulo ng luha at nagsimula kanang umiyak. Kitang kita ko kung paano ka nasasaktan ng sobra. Sa bawat paghikbi, parang hinihiwa ang puso ko ng dahan dahan.

Napahawak ang kaliwa mong kamay sa mukha mo na tila pinipigilan ang pag iyak. Pero nabigo ka dun dahil hindi mo na napigilan ang pagbuhos ng mga luha mo.

Bakit ka umiiyak, Noah?

Hindi mo ba alam na sa tuwing nasasaktan ka, triple ang nararamdaman kong hapdi dito sa puso ko?

"J-jewel...." Your voice almost broke.

Sobrang hina mo ngayon. Ramdam ko ang mabigat at labis na lungkot na bumabalot sayo.

"Jewel......b-bakit? Bakit mo 'ko iniwan?" Then you sobbed and went for another cry.

I stared at you.

You looked so.....helpless.

Out of my conscious, I effortlessly lift my hand and tried to reach for your face. But then I suddenly have realized that things now are not as it used to be.

I decided to put my hand down and have nothing to do but to stare at you again.

Nevertheless, I've heared you says something too low and weak to be heard. But then, my heart sanks sa paraan kung paano mo binitawan ang mga salitang 'yon.

"I l-love you." You whispered to yourself and I can't do anything but just to hear your sobs through my mind, and it really kills me inside.

"M-mahal kita....mahal na mahal, J-jewel." Humagulgol ka ng iyak habang yapos yapos ang isang unan na tila ba iniisip mo na ako yun. "Sana a-ako nalang a-ang nawala.." pahabol mo pa.

I have thought of what you said lastly.

Kung ikaw ang nawala, mas hindi ko kakayanin.

"J-jewel..."

Ngumiti ako ng kaunti atsaka sinabi sa'yo ang mga katagang matagal ko nang gustong sabihin sa'yo.

"Mahal kita, Noah."

Nanatili ka lang sa kinauupuan mo at patuloy sa pagiyak.

Napayuko ako.

Too bad that you won't heard it from me anymore, not even just for the first time. Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon para sabihin ko sa'yo na mahal kita.....

Torturously slowly, I grabbed all my strength to step backward and stormed out the room.

Naiwan kita dun, magisa, habang tahimik na nakabaon ang mukha mo sa mga braso mo at umiiyak.

Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa sobrang sakit.

Your too precious to me that even your tears seems to be treasured and I can't even bear to see you cry like that once more.

Kahit ako, Noah. Hindi ko kaya. Ayoko. Natatatakot akong harapin ang katotohanan. Sobrang sakit kasi, eh.

Hindi parin pala talaga ako para sa'yo. Siguro nga, may ibang itinakda talaga para sa'yo na iyong makikilala pagdating ng panahon. Siguro, ako? Parte lang talaga ako ng past mo. Hindi ako kasama sa future mo. Nakakatawa, kasi simula bata naman ay tayo na talaga ang magkasama. Hindi pa pala ako ang makakatuluyan mo talaga.