Pencereden bakıyorum da şimdi usulca ,saat sabah altıya gelirken.Gökyüzü aydınlanırken,griyken henüz ben güneşimi arıyorum.Şimdide düşünüyorum boşver ya güneşi sev griyi.Güneş gelecek yine herşey monotonlaşıcak.Hem sen yalnızlığın nesini arıyorsun.Sonra iç sesime hak verip susuyorum.Sessizliğin tadını çıkarıyorum,e birazda sıkılıyorum.
Düşünüyorum,düşünüyorum.Sevilmek de neymiş merak ediyorum.Sevilmek belki de sevmeyi gerektirirmiş.Karışık duygular içerisinde kayboluyorum.Aşk anlık bir buluşmamıymış zaten.Gözleriniz karşılaştığında ilk nefesi onun vermesini beklemekmiş aşk yavaş yavaş öğreniyorum.Aferin bak diyorum kendi kendime yine bir salaklaşıyorum .Kapa çeneni artıkbdiyip yine susuyorum.
Ya yeter belki ben yalnızlığı seviyorum karışmayın diyorum.Karışıyorlar.Çünkü ben artık yalnızlığı bile senden daha çok sevebileceğimi sanmıyorum
