Bir boşlukta uçuşan kelebekler varmış.Uçucak çok yerleri varmış ama her yer kapkaranlıkmış.O karanlığı göremeyen insanlar kelebekleri hep mutlu mesut sanarlarmış.Sıkıntılar aslında pembe bir toz bulutuymuş.Ama bizler onlardan kopamayıp sımsıkı sarılanlarmışız.Dertler paylaştıkça azalmaz çoğalırmış.Tüm karadakiler aslında uçuyor tüm uçanlar aslında yürüyorlarmış.Kimseye kendini anlatamamak bir dilden ibaret anlayamamak umursamazlık tan bibaretmiş.
Sokakta eklenenler çok zengin saraydaki şehzadeler en fakir olanlarmış.Güzel kokan çiçekler değil güzel kokan aşkmış.Güneş aslında bir buz topuymuş.Ay kavurucu sıcakmış.Tüm renkler aslında görünmez bizler görünmezmişiz.Toprak aslında en temiziymiş,çiplak ayaklarla üzerinde koşula bildiğin de.Su en kirlisiymiş,değeri bilinmediğinden.Zaman çok çabuk geçermiş,mutluluğun dibine vurulduğunda.Zorda geçermiş ,her çaresiz kalındığında.Seni btanıyanlar,seni anlayanlar demek değilmiş.Seni anlayabilmek için bir sen olmak gerekirmiş.Dünya duruyormuş,dünyamısen döndürüyormussun .Sonra sonsuzluğa kavuşmussun.Eskilere gidelim.Çoook eskilere.Şeytan uçurtmalarımızı uçururken yüzümüzde oluşan gerçek gülümsemelere.Onların hepsinde gelecek saklıymış.Bazen blrşeyi anlatamayan kimseler,şair olup çıkarmiş başımıza.Sayfaların dili olsa hep acıklı konuşurmuş.Tüm sevdiklerinin bir buhar gibi gökyüzüne uçuşmuş,bulut olmuş.Düzen içerisinde yaşayabilen insanlar , birşey bilmedikleri için şımarıkmış,şanssızmış.Güçlü olmak kaslardan ibaret değil,ruhun şekerpare olsa ne yazarmış güçlü olmak.Eskiler hep en güzelleri, en iyileriymiş.Hiç kaybolmayanlar,anılanlarmış.Sıradan olmak sessiz olmak,herkese ayak uydurmak değil,herkesten farklı yaşamakmış.Mutluluk ışıklar kapandığinda yanında birisinin kalmasıymış.
Hepimiz sonu bilinemeyen bir kompozisyonun sonuç bölümüymüşüz.
