BİR DİLEK TUT

BDT~1.Bölüm~ Ben Arya Dora

  
"Değil mi ki;
Kavuşmalarımız topal,
Ayrılıklarımız koşar adım."

°•°Onur can özcan°•°- HIRKA

(Vefat etti geçtiğimiz günlerde mekanı cennet olsun.. Sadece sesini bildiğiniz bir insanın ölümüne nasıl bu kadar yıkılır ki?)

※•※•※•※•※•※•※
  

    Bazen keni karanlığımda boğulmak istiyorum. Tıka basa... Öylesine doluyum işte.

Birisine derdinizi yanfığınız oldu mu? Ne demişti Özdemir asaf 'benim anlatmak için çırpındığım gecede siz yoktunuz..'

Böyle delicesine haykırmak istiyor yüreğim. Hayatımdaki tek varlığım yoğun bakım ünitesinde öylece yatarken, hiçbir şey yapamamak kahrediyor. Camın önünde durup onunla son geçirdiğim gün geldi aklıma. Nasıl da asildi duruşu... Yüzümde hissettiğim ıslaklıkla ağladığımı anladım. Buğulu gözlerle izlemeye devam ettim. Yaklaşık iki aydır ordaydı. Kurşun kalbine yakın bir yerdeydi.

   Duyduğum ayak sesiyle kimin geldiğini tahmin etmek zor olmamıştı.
Tuğra.. Tek destekcim.. Babamdan dağ kolu gibiydi. Benimse abim. Lanet olasıca bir ihale yüzünden babam.. Vurulmuştu.

Hatırladığım o kötü görüntüyle yüzümü buruşturdum. Kanlar içinde yatarken onu görmek beni adeta dehşete düşürmüştü..

"Arya.. Hadi be kızım al şu çayı iç. İyi gelecektir. Düz çalı gibi incecik oldun." demesiyle daldığum yerden çıktım. İrkilmiştim.

O sırada ağzımdan çıkan 'hıı' sesiyle Tuğra abi hafifçe gülümsedi bana.

"Eve git sen hadi. Duş al ve dinlen bir şey olursa ilk seni arayacağum söz."

Daha fazla diretmeyerek kafamı salladım. Konuşamayacak kadar yorgundum. Evden rastgele aldığım hırka ne zaman onun elindeydi haberim yoktu. Sakince alarak çıkuşa ilerledim. Etrafdaki insanlar bana bakıyorlardı. Acınası... İlk geldiğim gün öylesine bir serzeniş içine girmiş vaveyle koparmıştım..

   Hastanenin kapısında daha fazla beklemeyerek otoparka yürüdüm. Yere bakarak yürür. Ayakkabılarını sürterek giderdim.

Başımı havaya kaldırarak masmavi olan gökyüzüne baktım. İç çektim.

Arabama binerek kendi evimin yolunu tuttum. Bulunduğum ev annemden kalmıştı. Babamla ayrı evlerde kalıyorduk. Ben istemiştim bunu. Kendimi kanıtlamak istemiştim. Ne çok üzülmüştü.

Evimin olduğu rezidansa giriş yaptım. Otoparkta boş yer bulduğumda hiç beklemeden oraya park ettim arabayı.

  Hızlıca eve girdim. İlk başta lavaboya giderek yüzümü hızlıca yıkadım. Kafamı kaldırıp yüzüme, aynaya baktım. Siyaha yakın tonda olan gözlerim kanlanmış. Gözaltlarım çökmüştü, mosmor olmuştu... Buğday tenindeki rengim. Halsizlikle beraber solmuştu. Banyoya giderek küvetin musluğunu ayarladım.

Dolmasını beklerken dolaptan rastgele bir havku aldım. Ve üstümdekileri çıkarmaya başladım.

  Duşum bittiğinde bende bitmiştim. Odama gittim ve temiz kıyafetler giymeye başladım.

Yatağa yerleştiğimde gözlerimin hali kalmamıştı. Uykum geliyordu. Babamın yanımda olmamasına lanet ederek kendi kendime fısıldadım.

"Ben ki Arya Dora'yım. Salih Dora'nın tek kızı. Babam elbet uyanacak bana sımsıkı sarılacak. Ama sağlam değil."

Onun için gittiğim üniversitemi dondurmuştum. Tıp bölümdeydim ve babamın felçli çıkacağını ve yürüyemeyeceğini biliyordum.

Gelen gözyaşlarıma lanet ederek kenimde yemin ettim. Katil olmam veya ölmem gerekse bile bu yoldan dönmeyecektim....

~*~*~*~

      Veeee ilk bölümle karşınızdayız. Şimdilik hoşçakalın ve voteyi unutmayın. Seviliyorsunuz. Hoşçakalın...💞💕💖