Anne,
Öncelikle bunları ağlayarak da yazabilirim gülerek de bilmiyorum...
şu an karşımda uyuyorsun..
Anne sana karşı kendimi hep suçlu hissettim. Belki nir suçum yoktu, belki vardı. Bilmiyorum. Sana karşı hep adam öldürmüş gibi hissediyorum. Çünkü sen aglamazsın (yetiskinlerin çoğu artık aşırı üzücü bir olay olmadığı sürece ağlamaz neyse) ama seni her ağlayarak gördüğüm zaman sebebi ben oluyorum. Benim mallıklarım oluyor. Kim annesini ağlatmayi ister ki... Hiçkimse. Bende istemedim ve şimdi bunları ağlayarak yazıyorum. Benden ümidini kesmiş gibisin. Gibi değil kesmişsin! Artık bana güvemiyor, saygı duymuyor, sevmiyor ve inanmıyorsun. Inkar edebilirsin ama ben çok net ve açık bunları görüyorum. Ben seni çok seviyorum anladın mı ve bu güne kadar ne yaptıysam senin için yaptım. Sen benle gurur duy. Sarıl. 'Aferin benim kızıma' de diye yaptım. Bir karşılık beklemedim anladın mı? Buraya taşındik ve ben yine birseyler yapamaya çalıştım. Ama hicbiri olmadı. Sen nasıl ilk zamanlar bir sürü iş denedin ama olmadı onun gibi ama sen en sonunda adam akıllı bir is buldun düzenini az da olsa kurdun. Ben hiç kuramadım. Hala kuramadım...
