Wat te doen met 8 miljoen?

Hoofdstuk 14

Morris' pov

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, nemen ze Emma mee in een kamertje, Ik loop mee het kamertje in. Ze sluiten een apparaat die hartslag meet op Emma aan. Ik zie een rechte lijn. Ik heb dat weleens in films gezien. Dat betekent toch dat er geen hartslag is en dat ze dood is? Vraag ik aan mezelf. Bij die gedachte barst ik in tranen uit. Ze zeggen dat ik nu naar de wachtkamer moet. En dat het een kwartiertje gaat duren. Voordat de uitslag zeker is. Ik heb slechte hoop, maar ik ga toch zitten wachten. Ik loop naar de wachtkamer en intussen bel ik mijn moeder om te vragen of ze komt.

Gesprek tussen Morris en Wietske

Mor = Morris

Wie = Wietske

Mor: Hoi mam, kom je asjeblieft naar het ziekenhuis. Emma haar hartslag staat stil!

Wie: Hey Morris, Ik kom er zo snel mogelijk aan, is het goed dat Niall ook meegaat?

Mor: Ja tuurlijk, je kan zeker niet zonder hem? Enne zou je Bart ook willen meenemen. Dan gaat Suus ook wel mee toch.

Wie: Oke, ik geef toe. Niall is een hele leuke jongen,  misschien wel meer dan dat. Maar je houdt je mond! Eh ja, ik neem ze wel mee. Je bent zeker nog ondersteboven van Suus?

Mor: Aha, ik wist het! Nee Suus is voor Bart, ik zag hoe verliefd ze waren. En daar kan ik toch niet tussen komen. Maar ik denk dat ik wel ondersteboven ben van een ander meisje. Maar dat vertel ik pas in het ziekenhuis! Kom nou maar snel. Byee.

Wie: Okee, ik zal opschieten. Byebye.

Morris' pov

Het gesprek duurde 10 minuten dus 15 - 10 = nog 5 minuten! Ik hoop dat ze snel komen met de uitslag, want ik kan echtniet langer in spanning blijven. Voor de afleiding ga ik maar donald duck'jes lezen. Ondertussen moet ik beetje lachen om de verhaaltjes. Dan kijk ik om mijn horloge. Al 20 minuten voorbij! En de artsen zijn nog steeds niet geweest. Ik wordt heel erg ongeduldig. Gelukkig zie ik dan Bart en Suus eraan rennen. En ze komen bij me zitten. Dan vraag ik: "Waar zijn mama en Niall dan?" "Ohh, die zijn aan het lopen en knuffelen tegelijk. Ze komen er vast zo aan". En dan zie ik ze al aan komen, mama rent direct naar me toe en probeert me te steunen. Dan komt eindelijk de dokter naar ons toe. Hij kijkt niet echt blij, maar ook niet sip. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Hij verteld ons, dat we mee mogen komen. 2 tegelijk. Dus ik ga eerst naar Emma samen met mijn moeder. Ik zie dat Emma's ogen dicht zijn. Zou ze slapen of zou ze dood zijn. "Morris goede hoop houden" zeg ik tegen mezelf. De dokter zegt: "Morris, grote jongen. Emma is flink verwond". Ik krijg een brok in mijn keel. Hij gaat verder: "Ze moet onder narcose, zodat wij de wonden kunnen dichten". Ik spring op en geef de dokter een dikke knuffel. Ik zeg: Dus Emma leeft nog?" Hij lacht en zegt: "Ja jongen, maar ze moet nog wel geopereerd worden".