Puppy Love

chapter two

"Tara na honey, dika nababagay sa imyernong lugar nato". Tinulungan ako ni vee sa pag tayo at inalalayan nyako sa pag lakad dahil nahihirapan ako.

"Okay kalang ba?" Hinawi nya yung buhok kong natatakpan ang mukha ko. "San mo gusto pumunta sa clinic?"

"Ayoko sa clinic. Ilayo moko sa taong makikita itsura ko." Hiyang hiya nako sa muka ko sa dami nang sugat ko hiwa sa kamay ko at sakit nang puso ko.

Inalalayan nyako pumunta sa isang matandang puno sa likod ng school namin.

"Dito kalang ha wag kang aalis babalik Ako kukuha lang kita nang pang gamot dyan sa sugat mo." Dahan dahan nyakong sinasandal sa katawan ng puno.

Tumakbo nasya hang gang Hindi kona sya makita. Lumipas ang isang oras wala parin sya. Napag tanto kong hindi lahat ng taong sasabihan ka na babalikan ka ay babalik talaga. Sinasabi lang nila yun para hindi mo sila pigilan.

Napatawa ko sa sakit. Umiiyak Ako habang tumatawa." Bakit bakase sakin pa nang yari to. Lintik nabuhay naman ohh" sigaw ko. "Ayoko na,pagod na pagod nako". Hagulgol kona. Nag lawa na mata ko, nag fountain na sipon ko.

Biglang nakaramdam Ako ng yakap at nakita konga si vee. May dala syang pang gamot, food at jacket na sinuot nya sakin . "Wag monamang sabihin yan ohh, pakatatag kalang " malambing nyang sabi habang naka titig sakin.

"Alam mona ang buhay ko. Wala nakong mukang ihaharap sayo". Diparin tumitigil ang mata ko Kakaiyak.

"Diba sabi mo walang mang kukulam na ganyan kaganda so walang babaeng hindi maganda . Kahit anong mangyare pumangit kaman mag ka nunal Kaman nang malaking malaki sa muka You are beautiful no matter what happens". Boses nyang malambing.

"Pangit Ako I admit. Dina mag babago yun".
Sabi ko ng bigla nyakong lagyan ng icing sa muka. " OH ayan ahhh ang ganda mo parin". Sabay tawa nya.

Napangiti Ako. Hindi ko alam Kung bakit Kung saan Kung anong dahilan. Basta napangiti Ako naminsan kolang nagagawa.

"Ohhh ngumiti ka sunod tawa naman yan.." Haha haha tawang nyang nilagyan korin sya nang icing. Napatawa nalang Ako ng malakas sa sama ng itsura nya. Tawa ko nang tawa hanggang mapansin ko nakatitig lang sya sa muka ko.

"Oh bakit?" Ikli kong tanong sa kanya.

"Na mangha lang ako. Sa sakit na nararamdaman mo nakakagawa ka talaga nang paraan para ngumiti at sa ngiti nayun natatago mo yung talagang ikaw natatago mo lahat nang sakit na meron ka."
Mahina nyang sabing nakatitig parin sa muka ko.

"Ganon talaga. Kaylangan mong mag pakatanga". Sabay ngisi ko.

"kasama ba sa requirement ng katangahan ang sobrahan"seryoso nyang sabi, kaya nawala sa pag ka ngisi ang bibig ko. " sa tagal na kitang kilala lagi kita nakikitang nasasaktan . Nakikita ko kung pano ka saktan, kurutin tuwing flag ceremony, hipuan tuwing pupunta kang lintek na office nayan,hampasin ng makakapal na libro,at hagisan ng Kung ano ano. Honey Hindi purket sounds proff yung office hindi na namin maririnig ang mga hinaing mo, nakikita namin bawat inda mo sa muka mo, sa pag tulo ng mga luha mo." pumatak muli ang luha ko sa mga sinabi nya.Wala akong nagawa kundi yumuko nalamang.

"Wala akong magawa"mahina kong bulong.Tumayo nako't, nag paalam sa kanya. "Veetho salamat sa tulong mo. Makakabawi rin ako sayo.a alis nako dun muna ko sa mga kaybigan ko. Sana lahat ng nalalaman mo, sikreto nalang natin. Sige na bye." Pinilit kong Mag lakad nang mag isa. Hanggang sa nakasakay nakot nakikita koparin syang nakadukdok sa ilalim ng puno.

"Ingat ka nag papakatanga kadiba!."
Bulong nya kanina, bago ko umalis. Bakit ngaba nag papakatanga ko, kung pwede konamang ayusin ang buhay ko. Nabagabag ang utak ko sa narinig Ko galing Kay vee.