A/N: Αυτό ξεκίνησε ως ένα One Direction fanfiction, ωστόσο μετά από χρόνια αποφάσισα να του δώσω μια νέα πνοή ζωής προκειμένου να είναι προσιτό σε ευρύτερο κοινό αλλά και διότι ήμουν 13 όταν το πρωτοδημοσίευσα σε αυτή την εφαρμογή. Όσοι από εσάς το θυμούνται, θα παρατηρήσουν αλλαγές, παρ'όλα αυτά, το κεντρικό θέμα παραμένει το ίδιο.
(Ο τίτλος σύντομα θα αλλάξει αλλά I can't be bothered rn 🥲)
~
Ο φθινοπωρινός αέρας χτυπούσε ανελέητα το πρόσωπό μου σε όλη την διαδρομή προς το σχολείο, κάνοντας το σώμα μου να ανατριχιάζει. Έκλεισα το φερμουάρ του μπουφάν μου σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από το κρύο, ενώ παράλληλα χάζευα τα καφέ και πορτοκαλί πεσμένα φύλλα των δέντρων και άλλα που πάσχιζαν μάταια να παραμείνουν πάνω σε κάποιο κλαδί.
Βέβαια, ο καιρός του Λονδίνου ήταν σχεδόν πάντοτε μουντός, γκρίζος, μελαγχολικός θα έλεγε κανείς. Αυτό δεν υπήρξε πρόβλημα για εμένα, τα 17 μου χρόνια εδώ, καθώς λειτουργούσε ως ένας τρόπος υπενθύμισης του να εκτιμώ περισσότερο τις όποιες φωτεινές, ζεστές μέρες.
Η άφιξή μου στο σχολείο δεν έπαυε να με αγχώνει κάθε φορά. Ομολογώ, δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική, γεγονός που κατέληξα να αποδίδω στην ανατροφή μου. Όντας μοναχοκόρη ενός διάσημου επιχειρηματία, ήμουν περιορισμένη μέσα στο ασφαλές βασίλειο το οποίο είχε χτίσει η οικογένειά μου -κυριολεκτικά και μεταφορικά- , προσηλωμένη στους στόχους μου και μακριά από διάφορες αρνητικές εξωτερικές επιρροές. Αυτό ίσως για κάποιους φάνταζε μια καταπιεστική ζωή, ωστόσο οι γονείς μου ισχυρίζονταν πως ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνω προστατευμένη, και μελλοντικά αφοσιωμένη στην διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας.
Οι φίλοι μου ήταν μετρημένοι, προσεκτικά επιλεγμένοι από εξίσου πλούσιες οικογένειες. Οι έξοδοί μου αυξάνονταν σταδιακά όσο περνούσαν τα χρόνια, αλλά πάντοτε έως μια συγκεκριμένη ώρα λόγω της υπερπροστατευτικότητας του πατέρα μου. Κατά την γνώμη του, η ανεξέλεγκτη
διασκέδαση μπορούσε να έχει ολέθρια αποτελέσματα, όπως να μας αποπροσανατολίσει από τους στόχους μας και να σταθεί εμπόδιο στην διάπλαση ενός πειθαρχημένου, σοβαρού και σεβαστού μέλους της κοινωνίας.
Η μητέρα μου, βρισκόμενη χρόνια στο πλάι του, ενστερνιζόταν τις ίδιες απόψεις. Εργαζόταν αρχικά ως γραμματέας στην εταιρεία του, δυναμική, με πρωτοπόρες ιδέες, τον επηρέαζε θετικά και συνέβαλλε στην αναγέννησή της αρκετές φορές.
