Elemental Destruction (Dutch)

Proloog

16 jaar geleden...

Ren werd wakker in een leeg bed. Vreemd, dacht hij. Hij is nooit eerder wakker dan zijn vrouw. Ren liep naar de keuken om te kijken of ze daar was. Niets. Nergens een spoor van Marissa. Hij begon zich zorgen te maken. Ren liep naar zijn dochtertje. Het kindje lag nog lekker te slapen in haar wiegje. Naast het meisje lag een brief. Op die brief stond zijn naam. Ren. Hij pakte de brief en maakte die open. Het was het handschrift van zijn vrouw. 

Lieve Ren,
Als je deze brief leest heb je dus gemerkt dat ik weg ben. Daar is een reden voor. Een hele goeie zelfs. Ik heb een geheim. Een groot geheim. Ik heb het je niet verteld omdat het gevaarlijk kon zijn als je het wist. Ik ben namelijk een nageslacht van de Koningin. Ja, de koningin die honderd jaar geleden van de troon is gestoten. Mijn moeder heeft me altijd gezegd dat ik het nooit aan iemand mocht vertellen. Maar ik vind dat je het moet weten. Dat brengt me ook naar de reden dat ik weg ben. Ik heb het gevoel dat iemand door kreeg wie ik ben. Of beter gezegd wat ik ben. En als iemand er achter zou komen zouden mensen gaan verwachten dat we tegen de raad gaan vechten. Dat wil ik niet. Ik wil een rustig, normaal leven voor onze dochter. En ik ben bang dat dat niet gaat lukken als ik bij jullie blijf. Daarom ben ik weggegaan. Niet omdat ik niet van jullie hou, maar juist omdat ik dat wel doe. Lieve Ren, zorg goed voor jezelf en onze dochter. Maak het beste van het leven en rouw niet om mij. 
Liefs, Marissa Nightfall. 

Ren las de brief nog een keer. En nog een keer. Hij kon het niet geloven. Zijn vrouw is weg. Echt weg. De tranen sprongen in zijn ogen. Buiten hoorde hij mensen schreeuwen en er werd op de deur geklopt. Hij pakte zijn dochter op en liep naar de deur. In de deuropening stond zijn beste vriend Ruben. "Ren, ik denk dat je even mee moet komen." Zijn gezicht stond verdrietig.

Ren haastte zich naar buiten. Verderop, bij de rand van het bos, stond een groep mensen. Ze stonden om iets heen. Of beter gezegd om iemand heen. Toen hij dichterbij kwam zag hij wie die iemand was. Het was zijn vrouw. Marissa, verscheurd door de wolven, maar toch duidelijk herkenbaar. Marissa, helemaal bebloed en dood. Haar blauwe ogen staren in het niets. Ruben nam zijn dochter over en Ren viel op zijn knieën. Hij knielde naast zijn dode vrouw en pakte haar hand. Tranen stroomden over zijn wangen. Dood. 

Een tijdje zat hij zo. Totdat iemand een hand op zijn schouder legde. "Ze is weg, Ren." Zei Ruben zachtjes. "Weet ik." Hij stond op. Een paar mensen raapten het lijk van zijn vrouw op. Het deed pijn om naar te kijken. "Ze moet begraven worden." zei hij tegen zijn vriend. "Weet ik."