Canımı sıkıyordu her Savaş konusu açıldığında.Ve onu çok seviyordum acaip seviyordum vazgeçemiyordum.Herkesi sevmesi berbat bi duyguydu,onun bana cadı demesi hayır hayır "Cadı'M" demesi kendimi mükemmel hissettirdiği gibi Beyza'nın söyledikleri de bir o kadar canımı yakıyordu.
Kime inanacağımı şaşırmıştım.O masum gözleri okyanus olan Savaş mı? Yoksa canı çok yanmış olan en yakın arkadaşım Beyza mıydı? Açıkçası Beyza ya biraz sinir oluyordum çünkü o da Savaşı seviyordu ama bana o kadar yakındı ki ondan da arkadaşlığımızı bitiremiyordum.Beyza içine çok kapanık biriymiş lâkin bana o kadar açıyordu ki yaralarını,acısını,içini bu yüzden çok yakındık belki de...
Savaşa ister istemez ne kadar gün geçtikçe sevgim büyüsede,ne kadar aşık olsam da artık soğuk davranmaya başlamıştım onun yanına ben gitmiyordum,o yanıma geliyordu aslında selam veriyordu her sabah halimi soruyordu ve bi gün gelip bunu söyledi:
-Ezgi...
-Efendim?
-Bişey soracağım
-?
-Benimle çıkar mısın?
Donup kalmıştım bişey diyemedim.Ne demeliydim ki?Yalancılarla işim yok mu diyeyim?Yoksa kaçıncı sevgilin olacağım mı?Sustum.
-Cevap ver Ezgi.
-....
-Peki düşün ama seni çok seviyorum haberin olsun.
Oradan ağlayarak uzaklaştım arkamdan "Ezgi ne oldu?" Diyen Savaşa aldırış bile etmeden uzaklaştım kendimi tuvalete attım,ağladım.Hiç iyi değildim eve geçtim.
