To The Future Love Of My Life:

CHAPTER 1

"Maybe your starting to think that I don't exist. But I do, I do exist. Someday we'll meet and get to know each other. All we need is a perfect timing. I will wait for you. I promise you, I will." - To the future love of my life.

Napangiti ako. This letter never failed to make me smile. Whenever I get stressed to all my paperworks and heavy schedules I always read this to refresh my mind. Nakuha ko na nga ma-memorize 'to e.

"Oy, ngiti-ngiti ka dyan?" pukaw sakin ni Matt with his 'ano-yang-iniisip-mo-look'.

Isa sa mga co-teacher ko yang si Matt. Actually, College buddy kame nyan during our school years. #1 fan ko yan, pano pagka-graduate namin ay nag-take din siya ng teaching method para maging teacher na ang ituturong suject ay related sa course namin, pati sa pagtuturo ginaya ako. Kung wala lang asawa yan iisipin ko na may gusto sya sakin hanggang ba naman sa career na papasukin ayaw humiwalay sakin. Tingin nyo?

"Stop looking at me like that." sagot ko.

"Ano yan? Patingin! Patingin!"

"Wai-" Di ko na natuloy sasabihin ko dahil hinila na nya yung kapirasong papel na hawak ko.

"Maybe your starting to think-" I interupted him. Basahin ba daw ng malakas, nasa office kaya kame mamaya ano pa isipin ng mga co-teachers namen.

"Akin na nga yan." I said sabay bawi dun sa papel na hawak nya.

"Another love letter from your student Mr. Sebastian huh?" giving me his very irritating smile.

"Can you please lower down your voice Mr. Mendez. Hindi to galing sa isa sa mga studyante ko. Napulot ko lang 'to."

Totoo naman e. Hindi to galing sa girlfriend ko at kung sino man sa mga studyanteng crush daw ako. Napulot ko lang 'tong kapirasong papel sa park nung minsan natambay ako para makapag-relax. Hindi ko maitapon dahil.. dahil naniniwala ako sa sinulat nya dito. Call me crazy but I think this letter is written for me. If not, then it is meant to be na mapunta sakin 'tong letter na to. It gives me hope. Always gives me hope na makikita ko ang true love ko thru this piece of paper. Kahit hindi ko pa alam kung lalaki ba o babae ang nagsulat nito.

"We? Di nga?" Aba! loko 'to ahh. Sinagot ko ng maayos tapos ayaw maniwala.

"Mr. Matt Mendez kung ayaw mo maniwala edi wag. Mind your own business. I'm busy, can't you see?" I said with a very serious tone, sabay ayos sa mga papers na nakakalat sa itaas ng desk ko. Sana naman tigilan na nya ako.

"Busy ka nagbabasa ng love letter sabihin mo. Hahaha!"

Srsly. Ayaw nya akong tigilan. Kung hindi lang nakaka sira ng image sa teacher panununtok, matagal ng nakatikim sakin 'to e. Pasalamat sya kaibigan ko sya.

"Ok. Ok. Titigil na ako, katakot ka palang tumingin pare. Hahaha" Hyy. Salamat naman at nakukuha sya sa 'pag-di-ka-tumigil-uupakan-kita-look'

I gave him a nod making him to leave out of my sight.

Ganun lang talaga kame nun. Alam nya talaga paano ako inisin. Dati nga nung 1st year college pa kame umuwi kaming bugbog sarado dahil di kami magkasundo kung ano ba ang nauna. Manok ba o Itlog. Simula nun lahat ng bagay pinagde-debatehan namin, pero hindi na kami nagsusuntukan. Natuto kaming irespeto ang opinyon ng bawat isa.

(Phone vibrate*)

I took my phone out of my sleeves pocket. A message from Jinky, my girlfriend.

"Sunduin mko leyter ahh mylabxs, c u poe."

Minsan talaga gusto ko sabihin sa kanya na i-correct yung mga text format niya. Pinapahaba yung maikling words tapos OA naman sa pagka shortcut yung mahahabang words. Nakakabobo daw yung ganun diba? kaso baka ma-offend ko kase sya.