For Now : I LOVE YOU

Chapter 1

#Her POV

"Art imitates Life, however today it's the other way around wherein it is Life that imitates Art."

First day of class, iyan din ang unang sentence sa librong binabasa namin ngayon actually after that nawala na ang pokus ko sa aming klase.

We are now living in a demanding world – a fake and polluted one. And being practical is the wisest choice you could ever make. This world today is not for fainted heart, it's a world where dreaming a happily ever after is nothing but tyranny.

Pero mali ba? Mali bang mangarap ng isang tunay na pag-ibig? Mali ba na umaasa na mamahalin rin ako ng taong mahal ko? Ang mga katanungan na yan ang gumugulo sa aking isipan simula ng makilala ko siya.

Isang taon narin ang nakalipas noong una ko siyang nakita,-matangkad, gwapo, habulin ng mga babae, at may ngiting mapang-asar- tipikal na deskripsyon sa mga cassanova ngayon. Sa unang tingin ng normal na babaeng katulad ko ay nakikita ko na agad kung gaano karami ang napaiyak niyang babae at mapapaiyak pa sa hinaharap.

Ngunit hindi ang mga katangiang iyon ang bumihag sa aking puso. Ang mga mata niya - puno ng kalungkutan. Ang mga mata na uhaw sa pagmamahal. Ito ang mga mata na maraming pinagdaanang sakit at kalungkutan, alam na alam ko ito dahil nakikita ko ang sarili kong repleksiyon sa mga mata niya na puno ng hirap at hinanakit.

Lunch break noon ng makita ko siyang tumatawa kasama ng mga kaibigan niya sa hallway papuntang cafeteria. Napatigil sila ng may isang babaeng lumapit na may dalang lunch box at dahil malapit  lang ako sa pwesto nila ay rinig na rinig ko ang sinabi nito.

"L-lor-renz, ta-tanggapin mo itong l-lunch na g-ginawa ko para sayo." Nauutal na sabi niya na tila ba ay nahihiya. Kung titignang mabuti napakaganda ng babaeng ito, mahaba ang tuwid niyang buhok, malaperlas sa puti ang kaniyang kutis, matangos ang ilong, marosas na labi at pisngi at malantik na pilik mata. Sikat na sikat siya sa aming eskwela dahil sa angking kagandahan at kabaitan niya - Faye ang kaniyang pangalan.

Nakayuko niyang inabot ang lunchbox kaya kitang kita ko kung paano ngumise si Lorenz at ang kaniyang mga kaibigan. Inabot niya ang lunchbox at sinabi, "Hmm, tamang tama gutom na ako. Ano ba itong niluto mo Miss?"

"Huh? ah Carbonara y-yan Lo--"

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA"
Di na natuloy ang sinasabi ni Faye ng biglang ibuhos sa kaniya ang laman ng lunch na iyon kasabay ng malakas na tawanan ng lahat ng nakakita ngunit nangunguna parin sa lakas ng tawa ang mga kaibigan ni Lorenz.

"Ay sorry miss ! Dumulas kasi sa kamay ko hahaha.. Allergic kasi ako sa carbonara at malalanding katulad mo hahahaha"
Ngingise-ngise na sambit ni Lorenz na lalong nagpalakas sa tawanan ng lahat sa hallway maliban sa akin. Dirin nagtagal ay nagpatuloy na sila ng lakad papuntang cafeteria habang naiwang nakayuko si Faye sa gitna ng nang-uusig na tingin ng kapwa niya kamag-aral.

Naglakad na rin ako patungo sa cafeteria na tila walang nangyari ngunit sa ilang hakbang ko pa lamang ay nakarinig ako ng mumunting hikbi, napanting sa aking tenga ang bawat patak ng luha na umaagos mula sa mata ni Faye.

Faye... bulong ng aking isipan ngunit nanaig parin ang aking gutom kaya nagpatuloy nalamang ako patungo sa cafeteria.