Derinlerde Bi Yerde

Yazmak diyebiliyorum yalnızca...

Yazmak istiyorum.Sadece yazmak...Ama yazamıyorum bitürlü, acıkmadan,susamadan yazamıyorum.Elimdeki kalem kelimelere hasret kalmadan beceremiyorum işte.Hayır! Beceriksiz fîlan değilim yalnızca korkuyorum sanırım.Harfleri yanlış yerlere koymaktan ,kelimelerin benimle alay etmesinden korkuyorum.Biliyorum bunu beni üzmek için yapmıyorlar ama...Gülüyorum.Çünkü komik oluyorum onlar benimle alay edince. Sonra sinirleniyorum hem de çok.Kalemimin ucuyla imparatorluklar kurup yıkıyorum hiç durmadan, bağırıyorum, kırıp döküyorum yine kalemimin ucuyla oluşturduğum hayal dünyamı.Bazen o kadar sinirleniyorum ki ağlıyorum...Sinirden insan ağlar mıymış? demeyin yapıyorum bunu.Gizlemek istiyorum ağladığımı ama olmuyor...Gözyaşlarım ,binlerce harf yüzlerce kelime barındıran sayfalara düşüyor yine.Ne olduğunu anlamamış sayfalar akmış mürekkepleriyle beni izliyorlar çalışma masamdan.Ben böyle ağlarken kelimeler konuşuyorlar yine.Harfler yer değiştirip kocaman bir "AĞLAMA" oluşturuyor sayfanın ortasında.Onlar böyle yaptıkça ben daha çok ağlıyorum.Yaptıklarına bakılırsa bana açıyorlar besbelli.İstemiyorum...Benim için üzülmelerini bana acımalarını.Zaten bi dünya yük var sırtımda birde onların bu iyilikleri altında ezilmek...Zor geliyor işte ,herşey zor geliyor.Ruhumu sakinleştiriyorum sonra,birbirlerine karışmış duygularımı dizginliyorum.Ancak o zaman duruyor akan gözyaşlarım.Susuyorum.Ne kadar sustum bilmiyorum ama bana sonsuz bir uzunluk gibi geliyor bu susuş.Ben susunca yine gülüp oynamaya başlıyor harfler.Kimisi "bak ben şekil değiştirdim" diyor.Bunu diyen harf"C". Gözyaşlarım onu ıslatmış, mürekkebini akıtmış artık ters bir "D" olmuş.O halâ gülebiliyorsa ben niye gülmeyeyim diyorum. Evet ben bir harf olmak istiyorum. Böylece istediğim kelimede, istediğim şiirde yer alabilirim diye düşünüyorum.Acaba o gözlüğe benzeyen şekliyle B'mi olsam diyorum ,sonra vazgeçiyorum. En iyisi A olmak. Hem küçüklüğümden beri alfabenin başında olmanın getirdiği üstünlüğü merak etmişimdir. A'da karar kılıyorum böylece "UÇAK" kelimesinin içinde süzülebilirim diye seviniyorum.Ama boşuna sevinmişim belli. Kelimeler yine alay ediyor benimle. Bende gülüyorum ama sonra sinirleneceğim geliyor aklıma ağlayacağım...O yüzden en iyisi bu yazıyı burada bitireyim ben. Haa son birkaç cümle daha. Artık yalnızca yazmak istemiyorum. Biliyorum ki her zaman yazınca kelimeler sıkılıyor benden ,kalemim yoruluyor kullanılmaktan , sayfalar savaş alanına dönüyor sanki. İstediğim şey istediğimde yazmak .Yalnız o zaman mutlu sonlarla bitiyor çünkü hikayelerim.