Έχει Κανένα Όφελος Η Εφηβεία Επιτέλους;

•Κεφάλαιο 1ο|Ο θάνατος της μαμάς μου•

Τρίτη, 13 Ιουλίου

Περίμενα τη μαμά μου να γυρίσει από τη δουλειά της για να της πω για την 1η μέρα στη καλοκαιρινή απασχόληση. Αποφάσισα να πάω με τις φίλες μου στο πάρκο της γειτονιάς μας στην Αθήνα για να πάρουμε μέρος σε διάφορες απασχολήσεις για παιδιά. Τότε ήμουν 12. Πέρασα πολύ καλά, ζωγράφισα, έπαιξα μήλα, τραγούδησα και χόρεψαν πολύ. Ήθελα να πω στη μητέρα μου τις εντυπώσεις μου και να την ρωτήσω αν θα με άφηνε να ξαναπάω την επόμενη μέρα. Σχολούσε στις 4. Την περίμενα μέχρι τις 5, 5 μισή αλλά πουθενά! Παραπονέθηκα στον μπαμπά αρκετές φορές οπότε αναγκάστηκε να την πάρει τηλέφωνο. Δεν απαντούσε. Ο μπαμπάς μου είπε πως ίσως έχει πολλή δουλειά και γι'αυτό δεν μπορούσε να απαντήσει, αλλά διέκρινα την ανησυχία στο βλέμμα του. Είναι 7 το βράδυ και η μαμά δεν γυρίζει. Η Αρετή, η μικρή μου αδερφή, άρχισε να κλαίει και να ουρλιάζει, δεν μπορούσα να την ησυχάσω. Ανησυχούσα αλλά δεν το έδειχνα. Ο μπαμπάς κλειδώνουν συνέχεια στο μπάνιο και έκανε τηλεφωνήματα. Τότε δεν καταλάβαινα σε ποιον έκανε συνέχεια κλήσεις πίστευα πως απλώς έκανε απόπειρες να πάρει τη μαμά, αλλά τώρα ξέρω πως έπαιρνε το αφεντικό της δουλειάς της και την αστυνομία. Έτρεξα στο δωμάτιο του αδερφού μου ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από την προπόνηση του.
"Ορέστη, άνοιξε μου πρέπει να σου πω" χτυπούσα τη πόρτα του δωματίου του.

"Μπες μέσα είναι ανοιχτά" μου απάντησε.

"Ορέστη, η μαμά δεν ήρθε από τη δουλειά. Άργησε περίπου... 3 με 4 ώρες. Η Αρετή κλαίει και δεν μπορώ να την ησυχάσω, ο μπαμπάς κλείστηκε στο μπάνιο και μιλάει στο τηλέφωνο, μάλλον της αφήνει μηνύματα στο κινητό. Μα, τι έχει πάθει; Γιατί δεν έρχεται; Γιατί δεν απαντά;"

"Μπορεί να έχει δουλειά αγάπη μου, μην πανικοβάλλεσαι και προσπάθησε να ηρεμήσεις την Αρετή Γιατί ακούγεται μέχρι εδώ. Η μαμά είναι καλά" με αγκάλιασε και βγήκε γρήγορα από το δωμάτιο. Πήγε στο μπάνιο και άρχισε να χτυπάει την πόρτα φωνάζοντας στον μπαμπά να του ανοίξει. Εκείνος του άνοιξε και κλειδώθηκα μέσα και οι δυο. Όταν βγήκε, έκλαιγε αλλά όταν με είδε έκανε πως σκουπίζει τα δάκρυα του. Τον ρώτησα τι είχε γίνει μα δεν μου απαντούσε, κοιτούσε το πάτωμα. Κατάλαβα. Άρχισα να του φωνάζω και να τον ταρακουνάω για να μου απαντήσει. Σήκωσε το κεφάλι και μου είπε: "Η μαμά..."

"Η μαμά τι Ορέστη; Θα γυρίσει ή όχι;"

Τότε βγήκε ο μπαμπάς από το μπάνιο και μας φώναξε όλους στο σαλόνι. "Παιδιά μου" μας είπε, "Η μαμάκα δεν θα έρθει για λίγο καιρό, γιατί πήγε να επισκεφτεί τη μανούλα της, τη γιαγιάκα σας στον ουρανό και θα αργήσει λίγο να γυρίσει."
Η Αρετή τον κοιτούσε χαμένη, δεν ήξερε πως να αισθανθεί, ήταν μικρή. Εγώ όμως όχι.
"Πες μας απλά ότι πέθανε" του φώναξα κλαίγοντας και έφυγα τρέχοντας στο δωμάτιο μου.

Τετάρτη, 14 Ιουλίου

Η κηδεία της. Ώρα 3 και 17. Μόνο ο μπαμπάς και ο Ορέστης πήγαν. Εγώ έκατσα σπίτι με την Αρετή για να την προσέχω. Γύρισαν μετά από 2 ώρες, μπήκαν στο σπίτι και έφυγαν ο καθένας για τα δωμάτια του. Πήγα στον Ορέστη.
"Ορέστη; Να μπω;"

"Μπες"

"Τι έγινε;"

"Σαν τι να γίνει μωρέ; πω"

Σηκώθηκα και έφυγα από το δωμάτιο του για να τον αφήσω για λίγο μόνο.
"Κλείσε τη πόρτα" μου είπε.
Την έκλεισα και πήγα στο σαλόνι. Κάθισε μέσα αρκετές ώρες. Δεν βγήκε ούτε όταν ήρθε η γειτόνισσα, η κυρία Μίνα να μας πει συλλυπητήρια. Της είπαμε πως κοιμόταν γιατί ήταν κουρασμένος. Τελικά η μητέρα μου έφυγε και άφησε στίγματα σε όλους μας.

Παρασκευή, 13 Αυγούστου

Ένας μήνας μετά. Ο πατέρας μου δεν μιλάει πλέον πολύ. Ούτε βγαίνει με τους φίλους του. Έχει αφοσιωθεί στη δουλειά του και φροντίζει συνέχεια την Αρετή. Η μικρή δεν έχει καταλάβει ακόμα. Ευτυχώς. Καμία φορά όταν παίζει με τις κούκλες τις, φώναζει την ξανθιά κούκλα "Ειρήνη" όπως τη μαμά μας. Κι εκείνη ήταν ξανθιά. Λέει ότι την φώναζει έτσι γιατί ήταν η 1η κούκλα που της αγόρασε η μαμά και επίσης την θυμίζει εξωτερικά οπότε... Ο Ορέστης είναι πολύ πεσμένος, τον έχει επηρεάσει αρκετά η απουσία της. Έχει κλειστεί μέσα στο δωμάτιό του και δεν βγαίνει. Μου μιλάει απότομα. Εκείνος ποτέ δεν μου συμπεριφερόταν έτσι, με αγαπούσε. Οι κολλητοί του τηλεφωνούν συνεχώς, μα αυτός δεν απαντάει. Είναι όλη τη μέρα με τα μεγάλα του ακουστικά και κοιτάει το ταβάνι. Όσο για εμένα, μου λείπει πολύ η μαμά μου. Δεν μιλάω πλέον με τις φίλες μου και όταν έρχονται να παίξουμε τις διώχνω. Δεν έχω κάτι μαζί τους μόνο που... Κάθε φορά που ερχόντουσαν η μαμά έφτιαχνε τοστ και χυμό πορτοκάλι. Καμία φορά τις καλούσα μόνο και μόνο για να φάω τοστ, γιατί η μαμά ήθελε να τρώμε υγιεινά και δεν μας έκανε σχεδόν ποτέ τοστ με κασέρι και γαλοπούλα. Μόνο στο σχολείο αλλά με ντομάτα και φέτα ή μαρούλι. Κάθε φορά που χτυπούσαν τη πόρτα σκεφτόμουνα τα τοστ που θα τρώγαμε μαζί. Τώρα δεν μπορώ να τις έχω στο σπίτι μου. Ποιος θα μας φτιάξει τοστ;