အိပ်တန်းဝင်အတွေး

[2]

အိမ်အပြန်လမ်းတိုင်းမှာ ခြေလှမ်းတွေကိုရေတွက်နေမိတယ်။

ဒိုင်ယာရီတွေမရေးတော့တာ အသက်၁၆နှစ်နောက်ပိုင်းကတည်းကပဲ။

အိမ်မက်   တွေကိုမမှတ်မိတတ်တော့ဘူး။
မှတ်ဉာဏ်တွေကိုပြန်ခေါ်ကြည့်တော့ ငှက်တွေဘယ်တော့မှ တောင်အရပ်ကမြောက်အရပ်ဆီပျံသန်းမသွားသလိုပဲ။

ငါမသိလိုက်တဲ့ခံစားချက်တစ်ချိူ့ကိုပြန်တမ်းတဖို့အမှတ်မရဘူး။

ရေနုတ်မြောင်းအောက်က ကြွက်ကလေးတွေ လူစုဝေးချိန်စောင့်သလို...........

အထီးကျန်နေအခါ လူတစ်ဦးချင်းရဲ့အသက်ရှူသံကို
တောင်ကြားရနိုင်တယ်။

လက်ထဲက ပဲ့ကြွေကျနေတဲ့ စီးကရက်ပြာကိုငေးရင်း....ငါ့ဘဝကလေလွင့်သေနေတယ်။

Zawgyi

အိမ္အျပန္လမ္းတိုင္းမွာ ေျခလွမ္းေတြကို ေရတြက္ေနမိတယ္။

ဒိုင္ယာရီေတြမေရးေတာ့တာ အသက္၁၆ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကတည္းကပဲ။

အိမ္မက္ေတြကိုမမွတ္မိတတ္ေတာ့ဘူး။
မွတ္ဉာဏ္ေတြကိုျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့ ငွက္ေတြဘယ္ေတာ့မွ ေတာင္အရပ္ကေျမာက္အရပ္ဆီပ်ံသန္းမသြားသလိုပဲ။

ငါမသိလိုက္တဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဴ႕ကိုျပန္တမ္းတဖို႔အမွတ္မရဘူး။

ေရႏုတ္ေျမာင္းေအာက္က ႂကြက္ကေလးေတြ လူစုေဝးခ်ိန္ေစာင့္သလို...........

အထီးက်န္ေနအခါ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕အသက္ရႉသံကို
ေတာင္ၾကားရနိုင္တယ္။

လက္ထဲက ပဲ့ေႂကြက်ေနတဲ့ စီးကရက္ျပာကိုေငးရင္း....ငါ့ဘဝကေလလြင့္ေသေနတယ္။