Seni ilk gördüğümde elindeki termosun ve kolunun altındaki kitaplarla koridorda yürüyordun. Gece kadar siyah saçların dağınık ve dalgalı bir şekilde alnına dökülüyordu. Kahverenginin en koyu tonundaki gözlerinde gizli bir hüzün ve kırgınlık vardı. Seni bu kadar kıran şey neydi? Hayat mı yormuştu seni böyle? Boş gözlerle karşına bakarak yürüyordun. İlerleyen haftalarda seni gördüğümde gülümsediğin anlara şahit olmuştum ama bu gülümsemeler gözlerine ulaşamıyordu. Aynı bir maske gibi gerektiği anlarda takıyordun ve yalnız kaldığın zaman yine o duygusuz ifadene bürünüyordun.
Gözlerindeki hüzün ve karanlık seni tanıma isteği oluşturmuştu bende. Sonunda karanlığında kaybolmak olsa bile bu yola ilk adımımı atmak istemiştim. Ama gerçekten bu kadar cesur muydum karanlığı tatmak için? Sonunda nereye varacağımı bilmediğim bu yolda ilk adımı atabilecek miyim?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Darkness in You
Fanfic𝓲 𝓱𝓪𝓭 𝓽𝓸 𝓵𝓮𝓪𝓿𝓮 𝓲 𝔀𝓪𝓼 𝓽𝓲𝓻𝓮𝓭 𝓸𝓯 𝓪𝓵𝓵𝓸𝔀𝓲𝓷𝓰 𝔂𝓸𝓾 𝓽𝓸 𝓶𝓪𝓴𝓮 𝓶𝓮 𝓯𝓮𝓮𝓵 𝓪𝓷𝔂𝓽𝓱𝓲𝓷𝓰 𝓵𝓮𝓼𝓼 𝓽𝓱𝓪𝓷 𝔀𝓱𝓸𝓵𝓮 𝓡𝓾𝓹𝓲 𝓚𝓪𝓾𝓻
