Ferfecir (Aydınlık Serisi 1)

Bölüm 1 Part 1 "Elmalı Kurabiye"

Mutlimedia- Yener Çevik-Donar

Saat sabah 05.30'du ve benim hala uykum yoktu. Hiçbir sabah olmadığı gibi. Her sabah yaşadığım bir şey. Günde 4 saatlik uykuyla kalırdım genelde. Buda bana yetiyordu açıkçası. Gün içinde bu kadar uykuyla kalmama rağmen fazla enerjiktim. Saat 10'da okula giderdim 3'de gelirdim. 3'den 5'e kadar da restaurant'da çalışıyordum. Annem ve Babam işleri dolayısıyla 3 aylık bir zaman için yurtdışına çıkmışlardı. Çalıştıklarımdan haberleri yoktu. Aslında babam ve annem bana fazlasıyla para gönderiyordu. Ama evde tek başıma canım sıkılıyordu. Hem,oradan aldığım parayı ya yurtlara bağışlardım. Çünkü o çocukların ihtiyacı vardı,benim yoktu nede olsa. Alarmım çalınca cama çıktım. Her sabah buradan geçen insan topluluğuna bakardım. Spor yapıyorlardı evet sabah saatin 6'sında. Perdeyi kapatıp arkamı döndüm. Dudaklarımı büzdüm yapacak birşey bulamıyordum. Mutfağa yönelip birşeyler yapmaya başladım. Elmalı Kurabiye yapacaktım,seviyordum onu. Hem,yanımdaki Çağrı denilen sırtına sopayı yapıştırdığım adama da ikram edebilirdim. Yanımdaki binada oturuyordu. Bu kadar tesadüf fazla ama,değilmi? Neyse diyip yapmaya başladım. Aradan bayağı bir zaman geçmişti. E birazda farklı şeylerde yapmıştım ve zamanı geçirmiştim. Saat 8'di. Çağrı büyük ihtimalle uyanıktı. Çünkü oda benim gibi uyumayanlar dandı. Bir kaba kurabiyeleri koyup evden çıktım. Kapısının önüne gelince kapıyı tıkladım. Yaklaşık 15 saniye sonra kapı açılmıştı. Sorarcasına bana baktığında "Şey,sabah kurabiye yapmıştımda sanada getirdim" diyip kabı uzattım. Kafasını sallayıp teşekkür etti. Rica edip arkamı dönmüştüm ama seslenmesiyle geri döndüm. "Sana bir şey sorabilirmiyim?" Kafamı salladım "Tabiki" "Kuzenim'in Doğum günü var, 2 türlü elbise aldım ama hangisini vereceğime karar veremedim. Eğer işin yoksa gelip bakarmısın?" Kafamı tabiki anlamında salladım,"Hayır,işim yok yardımcı olabilirim" kapıyı biraz daha açtı ve girmem için yer verdi. Şuradan diyerek odayı gösterdi. Ilerleyip odaya girdim koltuğun üstünde duran 2 tane elbise vardı. Siyah olan şık duruyordu. Elime alıp inceledim. "Bu çok güzel," dedim hayranca "Kuzenin kaç yaşında?" diye soru yönelttim. "18" diye yanıtladı. "Bence bunu vermelisin,Çağrı" elbiseye bakıp yanıtladı,"Bende öyle düşünüyordum ama kararsızdım"

(Çağrının aldığı elbise)

Saatime bakıp elbiseyi yerine bıraktım. "Ben gideyim artık. Okula gideceğim,hazırlanayım." Çağrıda Yan sınıftaydı Üniversitesi 4'e gidiyorduk. "Annem bizim sınıfı sevmediği için kaydımı sizin sınıfa aldırmış" dedi gözlerini devirirken. Ağzımdan bir kıkırtı çıkmıştı "Küçük değilsin Çağrı" dedim gülerken. Omzunu silkti "Ben küçük değilim,Annem büyük" "Neyse,gideyim" arkamı dönüp ilerledim tekrar teşekkür etti tekrar rica ettim. Evime girip kapıyı kapattım. Saat 8.40 olmuştu.