<3 WiShInG LoVE <3

<3 seven <3

Roni’s POV

Tinawagan ko si Zick. Sinabi ko sa kanyang hindi ako makakasama.

Sa kalagayan ni ate ngayon, hindi ko siya pwede at lalong di ko siya kayang iwan.

Umalis na rin si zerrah. Hinahanap na raw siya sa kanila.

Kinabahan talaga ako nang mawalan ng ulirat si ate sandy.

Sa sobrang pag-aalala ko, lahat na ata ng nakawiwindang na sakit ay naisip ko.

Pero kahit na anu man doon ay ayokong magkaroon ang ate ko. Mas gugustuhin ko pang ako nalang ang magkasakit kesa sa siya.

“Miss Carasco, Okay ka lang ba? Namumutla ka eh.” Sabi ng doktor.

Bigla akong natauhan sa aking mga pinag-iisip. “Dok, kumusta po ang ate ko? Ano po bang kalagayan niya? May sakit po ba siya? Bakit po ba siya nawalan ng malay?” sunod sunod kong tanong.

“Hija, gaya ng nangyari sa kanya noong nakaraan, na-stress lamang siya. ‘wag ka na masyadong nag-aalala. Pagpahingahin mo na lamang ang iyon ate. This time, you have to monitor her closely. Siguraduhin mong hindi siya mapapagod. Hindi rin dapat siya nagpupuyat.” Anang doktor.

Huh? Monitor closely? Ano ‘yon? Body guard Lang? Paano ko naman gagawin ‘yun eh nag-aaraL ako? Ang mahirap pa, Ibang school kami ni ate kasi college na siya.

Dok, be specific nga. Ngali ngaling sabihin ko sa kanya.

Naghabilin pa siya ng konti...

This time, i’ll do everything it takes para di na mastress si ate.

As useless, umalis na naman si dok na nagmamadali dahil may emergency na naman daw siyang kailangang asikasuhin.

Lumapit ako kay ate. Napatitig ako sa kanya. Napatula ang luha ko. Marahil ay tears of joy iyon. Tears of joy dahil wala siyang sakit.

Zick’s POV

Malungkot ako. At the same time, nag-aalala rin. Malungkot dahil hindi na matutuloy ang lakad namin ni veronica. Mali, roni nalang daw pala. Worried din ako. Dahil alam kong nag-aalala siya sa kanyang ate. Sana wala namang masamang mangyari sa ate niya.

“If I could, then i would. I’ll go wherever you will go!” si patrick. Kumakanta. Animo’y walang pakialam kahit na di siya naaalala ng nobya niya.

Aalis sana ako dahil ayoko siyang kausap.

“bro, kumusta na si veronica? Okay na ba siya? Naaalala na ba niya ako?” tanong niya sa akin.

“Hindi ako libro na hanapan ng mga sagot.” Sabi ko sa kanya. Paalis na ako ng may sinabi siya.

“Ano bang problema mo?” tanong niya.

“Wala ka ng pakialam doon!” mariin kong sabi nang hindi humaharap sa kanya.

Roni’s POV

Si trish and friends na naman ang mga kasama ko.

Hindi ko na sila iniwasan. Baka makahalata na sila eh.

“we swear! You wont regret coming with us!” si dalla.

Tahimik lang si trish. But i can sense that she’s happy.

.

.

.

Well, at least di ako iniiwan ni trish. Nakaupo lang kami sa table namin.

“Are you okay?” sigaw ni trish.

“Hah?” ako.

“I said, ARE YOU OKAY?” tanong ulit ni trish na pasigaw pa rin.

Nakamput! Ang ingay ingay talaga!