Uçurum

Bu lanet yere geleli bir ay oldu. Annem öldüğünden beri hiçbir şey eskisi gibi değil. Annemin yokluğuna, babamla yaşamaya, Ekin ve Ömer'den uzak kalmaya hala alışamadım. Zaten bir ay gibi kısacık bir sürede kimse benden bunlara alışmamı bekleyemez. Tam bunları düşünüyordum ki babam yanıma geldi.

-  Senin için endişeleniyorum bitanem. Annenin ölümünü kabullenmen gerçekten çok zor bunun farkındayım. Bu yüzden senden şuan mutluluk gibi bir beklentim yok. Ama geldiğinden beri dışarı çıkmıyorsun. Düşündüm de bugun sana etrafı gezdirebilirim ya da belki sen çıkıp dolaşmak istersin. Ekin ve Ömer'in yerini tutmayacağının farkındayım ama biraz arkadaş edinmenin vakti geldi.

-Teşekkür ederim yalnız dolaşsam daha iyi. Birazdan sahile inerim.    Babam beni odamda yalnız bırakmadan önce başıma ufak bi öpücük kondurmayı ihmal etmedi. Kot gömleğimle kırmızı şortumu giydim. Saçlarımı toplamak için aylardan beri ilk defa aynaya baktım ve Yüzümün ne kadar çökmüş olduğunu farkettim. Yüzüm solmuş, saçlarım yıpranmış, ne kadar kilo vermişim. Sanırım yaşamaya ilk olarak bunları düzeltmekle başlayacağım. Ama şuan  bunlarla uğraşacak halim yok o yüzden at kuyruğu yapıp evden çıktım. 

Bir saat kadar sahilde yürürken babamın dediklerini düşünüyordum.Belki de gerçekten bir yerden başlama vakti gelmiştir. Tam deniz kenarında gölgede kalmış minik bir banka oturdum, aylar sonra ilk defa bu kadar huzurlu hissettim. Dalga sesleri, denizin maviliği...Tam bunlara dalmışken bi ses duydum. ''Biliyor musun ben küçükken bi kavanozum vardı, meleklerimi içine atıp sakladığımı düşünürdüm. Böylece istediğim bir şey olduğunda onlar bana yardım edecekti.''

Şaşırmıştım, yanımda biri olduğunu bile fark etmemiştim. Kumral, yakışıklı sayılabilcek bir çocuk yemyeşil gözlerini dikmiş bana bakıyordu yüzünde sevecen bi gülümsemeyle. ''Kavanozunu biraz ödünç alabilir miyim? Bu ara çok ihtiyacım var da.. '' dedim kısık bi sesle, boğazım acıyordu. ''Aslında bence bu kavanoza ihtiyacın yok, çünkü seni ilk gördüğümde o meleklerden biri sanmıştım'' dedi çekingen bi tavırla, yüzü kızarmıştı hafif. Yüzüne dikkatlice bakıp gülümsedim. Elini uzatıp ''Ben Ege '' dedi, kocaman bi gülümsemesi vardı yüzünde. ''Bende Yaren'' dedim, gülümsemesindeki sıcaklık biraz olsun unutturmuştu kafamdakileri. 

Burası sandığım kadarda kötü bir yer değildi galiba.