Bazen düşünmüyo değilim
ölümü istiyorum çok fazla, benden seni koparmışlar daha neden yaşıyorum ki diyorum,
hayatımın parçası olan sen neden benden uzaktasın.
Her akşam odama çekilirim aslında insanların arasına karışmayı hiç sevmem.
Neyse odamdayım ve yine yazmaya başladım sayfalarca sen yazdım kağıtlara
Yazarken hiç farkında değilim ağlıyormuşum meğer
O sıra annem odaya girmiş ve defalarca bana seslenmiş sende o kadar boğulmuşum ki duymamışım.
Annem yine o krizlerden biri sanmış sensizliğin krizleri.
Ve yavaşca ayağa kalkdım yazdıklarımın her birini duvarlara yapıştırmaya başladım.
Her yerim sen olsun istiyorum be adam nerdesin ?
Aslında hayatın baharındayken ne bu acı..
Benim içim acıyo senin yokluğun çok koyuyo be adam.
Yokluğunda ki kaçıncı gece bu kaçıncı ölüm
Ben hiç zevk alamadım yaşamakdan sensiz sen hiç istemedin beni sevmeyi ben hep sensizliği sonuna kadar yaşayan oldum,yaşayarak ölen.
Önceden seninle ilgili ne hayaller kurardı bir duysan
Peki ya şimdi içimdeki acıdan kuramıyorum be adam
Neden acımasızsın,neden ben acı çekerken sen mutlusun neden?
Benim sana yazılmış o kadar çok şey var ki kağıtlarda anlatamam anlatsam da zaten sen anlamazsın.
Hiç koydun mu kendini beni yerime hiç deli gibi sevdin mi birini ölürcesine.
Bir şey söyleyim mi sevemezsin sen kimseyi sevemezsin.
Ah be adam oysa ben seni ne güzel seviyorum.
Herşeyimle..Herşeyinlee..
