'Jong In...ဟိုမွာမင္းေကာင္ေလးလာေနၿပီ...'
Chanyeolၫႊွန္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ ဆက္ေတာက္ဆက္ေတာက္ေလ်ွာက္လာေသာ ထိုပုပုလံုးလံုးလူသားအားၾကည့္ကာျပံဳးလိုက္မိသည္။
'ငါ့ေကာင္ေလးမဟုတ္ပါဘူးကြာ....'
'ေတာ္ေတာ္ခ်စ္စရာေလးကြ....ဇြဲရိွတာေတာ့မယံုႏိုင္စရာဘဲ.....'
Chenေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ဆက္ျပံဳးမိျပန္သည္။ ထိုေကာင္ေလး က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ေနတာ ၅လေလာက္ၾကာၿပီ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္အနားေရာက္လ်ွင္စကားမေျပာဘဲမ်က္ႏွာႀကီးေအာက္ငံု႔ထားျမဲ။
သူမ်ားေတြလို လက္ေဆာင္ေတြေပးကာအေရာလည္းမဝင္ေပ။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား....။ခုလည္းအေဝးက က်ေနာ္တို႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္မ်က္ႏွာႀကီး
ေအာက္ငံု႔ကာ ေက်ာင္းထဲသို႔မေျပးရံုတမယ္ေျခတံတိုတိုေလးေတြျဖင့္ ေျပးသြားေလသည္။~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'ဘာလို႔ေျပးလာတာလဲ..?ၾကည့္ပါအံုး ...ေခြၽးေတြခ်ည္းဘဲ....'
အတန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆီးႀကိဳေမးေသာ Luhan
စကားကို သူမေျဖႏိုင္ေသး။ ေဟာဟဲဆိုက္ေန၍အေမာေျဖရေသးသည္။'Jong...Jong Inငါ့ကိုၾကည့္ေနလို႔....'
သူ႔စကားအဆံုး Luhanက လက္ေမာင္းကိုတစ္ခ်က္႐ိုက္ကာေျပာေလသည္။
'အဲဒါ မင္းႀကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့လူေလ...သရဲမွမဟုတ္တာ......'
'ငါ...ငါေၾကာက္လို႔.....'
'ေအး...ေကာင္းပကြာ....'
'ႀကိဳက္တာကႀကိဳက္တာ...ေၾကာက္တာကေၾကာက္တာဘဲ...မင္းသိလား သူ႔တို႔တစ္ဖြဲ႔ ငါ့ကိုဘယ္လိုၾကည့္
ေနၾကလဲဆိုတာ.....'Kyung Sooရဲ႕မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴး႐ွင္းျပေနေသာ
စကားမ်ားကိုနားေထာင္ကာစိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိသည္။