UMUT

Acı 2

Açelya Cesur 
Gözlerimi zorla da olsa açtığımda gene aynı yerdeyim. Günlerdir bu odada, odada denmezdi ya, rutubetli duvarları olan, küçücük, kapkaranlık, bomboş yerdeydim. Ellerim sertçe sandalyeye bağlanmış, ağzımsa bir bez parçasıyla kapatılmıştı. Yılardır bu belayla uğraşıyordum ama işlerin buraya kadar gelebileceğini asla tahmin edemezdim.
  Kurtulmalıydım, kaçmalıydım, yaşamalıydım.
Yaşamak için sebeplerim vardı.
   Evet vardı beni her şeyden çok seven bir babam, benim için her şeyden vazgeçecek bir annem, beni çok seven arkadaşlarım...

Hayır yoktu beni çok seven babam,benim için her şeyden vazgeçebilecek olan bir annem yoktu. Ama benim için her şeyden vazgeçebilecek, gözünü kırpmadan canını verecek biri vardı  OĞUZ yaşamalıydım, onun için biz tek yaşama sebebim için yaşamalıydım. Bu yerden kurtulmalıydım.
  
   Ellerimi sıkıca sarmış olan halatı aşağı yukarı sürtmeye çalıştım başarabilirdim. Gereğinden fazla sertti ama devam ettim. 5 dk sonunda nihayet halatlardan kurtulmuştum. Özgürdüm. Hemen kapıya koştum. Kilitliydi şaşırmış mıydım asla yanımda bir şeyler olmalıydı burayı açabilecek ceplerimi kurcaladım, cebimde olan tek şey saç tokatlarımdı. Bunu daha önce filmlerde izlemiştim fakat nasıl yapıldığına dair en ufak bir fikrim bile yoktu. Elimdeki tokayı yavaşça kapı deliğine takmaya çalıştım. Yarım saat sonunda kapı açılmıştı başarmıştım. Kalbim deli gibi atarken nerde olduğuma dair en ufak bir fikrim bile yoktu. Nereye gittiğimi bilmeden koşmaya başladım. Arkama bakmaya bile korkuyordum. Sadece koştum, koştum. Son hızla koşuyordum ki ayağımın bir taşa takılmasıyla yere yapışmam bir oldu. Etrafımı inceleme başladım, ormana gelmiştim.
Dayanmalıydım
- evet başarabilirsin
Nefesim tükeninceye kadar koşmaya devam ettim. Sonunda bir ağaca yaslandım derin derin nefes alıp vermeye çalıştım. bitkindim, günlerdir doğru dürüst yemek bile yememiştim. Şu anda tek emin olduğum şey bir ormanda oluşumdu. Nefesim düzene girince bir ses duyduğumu sandım. Ve dikkatlice etrafı dinlemeye başladım. Evet doğru duymuştum bu bir araba sesiydi.
Bir anda umutla dolmuştum. Koşmaya başladım.
Sesler giderek yaklaşıyordu. Nihayet bir ışık gördüğümde derin bir nefes aldım. Bacaklarım artık beni taşımıyordu. Yola ulaşmam sanki yıllar sürmüştü. Kendimi yola attığımda ise duyduğum tek ses acı bir fren sesiydiiiii.